Ποίηση από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ (Poezi nga Dimitris Varvarigοs ) / Μετάφραση / Përktheu: Klarita Selmani

" ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΙΔΟΙ "

"ΤË TJERË DHE TË NJËJTË”






ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ

Dimitris Varvarigοs








Μετάφραση /Përktheu: Klarita Selmani






ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΙΔΟΙ



Ε, σώπασε…
Λοιπόν σώπασε…
Νιώσε πόσο ανάλαφρη είναι η στιγμή
Η ατμόσφαιρα έχει τώρα καλμάρει
Λίγο διαφέρουν οι λέξεις, οι φωνές, οι ψίθυροι από σώμα σε σώμα
Όπως τα χέρια αποκαθιστούν την επαφή
Όπως η αφή χαίρεται την άλλη σάρκα
Η αίσθηση του πριν και του τώρα
πόσο μοιάζουν.
Ξανασμίγεις με τα ίδια λόγια,
με τα ίδια βογγητά,
μόνο τα πρόσωπα διαφέρουν
μόνο τα ονόματα
Που ήσουνα;
Φυλάξου απ’ τη σιωπή…
Μήπως ξέρουμε τάχα που μπορεί,
Μέσα σε μια στιγμή
Να σε πάει και να με πάει;
Μίλα μου!
Σου μιλώ!
Σε κρατώ!
Κράτα με γερά κι εσύ!





TË TJERË DHE TË NJËJTË



E, hesht…
Pra hesht…
Ndje sa i lehtë është çasti.
Atmosfera tashmë është qetësuar.
Pakëz ndryshojnë fjalët, zërat, pëshpëritjet nga trupi në trup.
Sikur duart rikrijojnë kontaktin.
Sikur prekja gëzon një tjetër mërshë.
Ndjesia e shkuarës dhe të tashmes
ngjajnë shumë.
Ribashkohesh me të njëjtat fjalë,
të njëjtat rënkime,
vetëm tiparet ndryshojnë,
vetëm emrat
Ku ishe ti?
Ruaju heshtjes…
Mos vallë dimë ku mundet,
Brenda një çasti
Të të shpjer dhe të më shpjerë?
Folmë!
Të flas!
Të mbaj!
Shtrëngomë fort edhe ti!






ΆΝΕΜΟΣ



Μιλάω με ποίηση
Με λόγια που γητεύουν
Όσα ακόμα απομείνανε
σε μια παρτίδα ανάσες
ποτέ δε χάνεται αναίτια ο χρόνος
όταν κάνεις αυτό που αγαπάς
με αυτόν που αγαπάς
αυτό είναι ζωή και είτε τη ζεις
είτε πεθαίνεις
δεν φοριούνται χειροπέδες στον Άνεμο
και η θύελλα ελεύθερα φυσάει.






ERË



Flas me poezi
Me fjalë që magjepsin
Me aq sa prej tyre akoma kanë mbetur
te një grumbull frymëmarrjesh.
Koha kurrë nuk e humbet vlerën
kur bën atë që dëshiron
me atë që dashuron.
Kjo është jeta dhe ose e jeton
ose vdes.
Nuk i vihen pranga Erës
dhe stuhia, lirisht shungëllon.






ΣΙΩΠΗΛΟΙ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟΙ



Σιωπηλοί κι ακίνητοι
Ο ένας σχεδόν κοντά στον άλλον
σαν ξεγέλασμα παιδιάτικο
Διάθεση προσποιητή βγαλμένη απ’ τη συνήθεια
Σκέψεις που ψάχνουν να εκφραστούν ανέμελες
Ύφος μιας μοναχικής ανάγκης
και η μελαγχολία μιας μιζέριας να βρίσκει διέξοδο
στην εφήμερη σωμάτινη κίνηση
Σε είχα και δεν είχα τη δύναμη να σε αφήσω
τώρα…






TË QETË DHE TË PALËVIZSHËM



Të qetë dhe të palëvizshëm
Pothuajse ngjitur me njëri-tjetrin
si djallëzi femijënore.
Dëshirë e trilluar nga zakoni.
Mendime që përpiqen të shprehen shkujdesur.
Pamje e një domosdoshmërie të vetmuar
dhe mjerim melankolik që shpërthen
në trandjen jetëshkurtër të trupave.
Të kisha dhe nuk pata forcën të të le
tani …





ΕΙΔΕΣ…



μυστήριο η αναζήτηση του Άλλου,
η αναμονή μιας απάντησης σχεδόν αγωνία,
όπλα ανίκητα τα έξυπνα λόγια, οι απόλυτες σκέψεις,
κι εσύ χαμένη στη σιωπή ως άλλη άγνωστη
γραπωμένη στα παγωμένα σίδερα της
γέφυρας του Brooklyn
κοιτάζεις τα χρώματα της ζαφοράς που
χάσκουν ανάμεσα από ουρανοξύστες και
λεωφόρους πολύβουους
και ψελλίζοντας βρίζεις τα πουλιά που
κρώζουν ερωτοτροπώντας…
απογοητεύεσαι που είναι ελεύθερα και μένουν.






SHIKON…



…mister, eksplorimi i tjetrit,
pritja për një përgjigje gati agoni,
armë të pamposhtura thëniet e zgjuara, mendimet absolute,
dhe ti humbur në heshtje si një e panjohur tjetër
mbërthyer në hekurat e akullt
të urës Bruklin,
shikon ngjyrat e shafranit që
shpërndahen në mes të rrokaqiejve dhe
autostradave të dendura
e duke pëshpëritur shan zogjtë
që çirren duke bërë dashuri…
dëshpërohesh që janë të lirë dhe përsëri qëndrojnë.






ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ



Πως σου φωνάζω άκουσε ουρανέ,
είναι φορές που η σκέψη σ’ αγγίζει
κι άλλες πάλι που η καρδιά ρούχο ζεστό
τ’ αλαφιασμένα σου ντύνει χάη
Δες τα σημάδια μου, δικά σου είναι,
σαν γράμμα παλιό το κορμί
χαραγμένο απ’ ανέμους
σαγήνη στο στόμα πλέκονται οι λέξεις
με ένα «ρο» ν’ ακουμπάει ζεστά
μαστούς εκτεθειμένους.
Αφορμή εσύ ουρανέ
με βήματα δήθεν ανέμελα τα σημάδια
του χρόνου σου ακολούθησα,
μετρημένη η αγάπη και η άρνηση
σ’ ένα χρόνο μικρό σταμάτησα εντός σου
άβυσσο είδα τη ψυχή σου
ντροπαλή την ανέφερες
Ω! ουρανέ
ασύμβατη πορεία σε φωτεινά σκοτάδια
να’ ναι λες αγγέλου μήνυμα ή
μιας αυταπάτης η ψευδαίσθηση;
Μήπως η δίψα είναι της σάρκας
στην καινούρια παρουσία ν’ αφομοιωθεί
της παγερής σιωπής το τέλος
διαπιστώνοντας πως έφτασε.
Είναι φορές που
άνεμος νομίζω
πως είσαι ουρανέ
και σε αφήνω να με χαρακώσεις.






KA RASTE



Që të thërras “Dëgjomë qiell”.
Ka raste që mendimi im të prek
e të tjera përsëri, ku zemra
frymëmarjet e tua te ngrohta vesh me sqimë.
Shiko plagët e mia, ti mi shkaktove.
Trupi si letër e vjetër
gdhëndur nga erërat.
Rrjetë në gojë thuren fjalët
me një “r” që djeg duke prekur
gjinj të ekspozuar.
Shkak je ti qiell
që gjoja rastësisht të hapëzova dhe shenjat
e kohës tënde ndoqa,
duke matur dashurinë dhe mohimin
në një segment të shkurtër u ndala brenda teje
humnerë pashë shpirtin tënd
që trembur e përmende.
Oh! Qiell...
Rrugëtim i papajtueshëm errësirave të ndritshme.
Të jetë thua mesazh ëngjëllor
apo iluzionin mashtrues?
Vallë është etja e mishit
në pamje të re tek asimilohet
fundit të heshtjes së akullt
duke ndjerë ardhjen e tij.
Ka çaste qiell
ku besoj
se je era
dhe të lë të më çjerrësh.





ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ…



Πώς να προφερθεί με λέξεις μια Μεθυσμένη Αφή όταν στα σώματα οι στιγμές σαν πωλήτριες της ηδονής ξεσπούν απρόσμενες ανάσες…
Κι έπειτα… είναι φορές που η Μοίρα γεμίζει το χρόνο μέσα στην πολιτεία των άγνωστων ανθρώπων… όταν στους καθρέφτες θολώνουν τα είδωλα και πυκνώνει το σκοτάδι, να καλύψει τη γύμνια των Ντελικάτων Εραστών…
Παριζιάνες νύΜφες οι στιγμές σκορπίζουν την Αιωνιότητα… σε κάθε κοιλότητα ξεσπούν οι ανάγκες, γεμίζουν με όνειρα τα ξέπλεκα Μαλλιά, μπερδεύονται
στ’ αγορασμένα υφάσματα τα φλογισμένα βλέμματα και οι Αλήθειες…
Κι έπειτα… καταμεσίς τη νύχτα ένα όνειρο ξυπνάει την ΑΜφιτρίτη, με το θάμβος
στολισμένο στα Μάτια… είναι οι στιγμές που μ’ έπαρση απλώνεται στη σκέψη η εκκωφαντική σιωπή…
Κι έπειτα… φωλιάζουν οι μνήμες κάτω απ’ τα βλέφαρα…






DHE PASTAJ…



Si mund të shprehet me fjalë një Prekje e Dehur kur trupave, momentet si shitëse epshi shpërthejnë papritur në gulçime…
Dhe pastaj… ka raste kur Fati mbush kohën brenda shoqërisë së njerëzve të panjohur… atëhere kur pasqyrave turbullohen imazhet dhe dëndësohet errësira, për të mbuluar lakuriqësinë e Dashnorëve Delikate’… çastet, Mimfa pariziane, shpërndajnë Përjetësinë… në çdo zgavër shpërthejnë nevojat, Flokët e shpupuritur mbushen me ëndrra, hutohen pëlhurave te blera shikimet e zjarrta dhe të Vërtetat…
Dhe pastaj… nga mesi i natës një ëndërr zgjon Amphitritin, me joshjen dekoruar në Sy… janë momentet që me mëndjemadhësi shpërndahet në
mendim heshtja shurdhuese…
Dhe pastaj… kujtimet thurin fole nën qepalla…







ΤIPOTA



Και μια και δυο και πέντε και χίλιες φορές
σε είχα αγαπήσει.
Δεν ήξερα το πρόσωπό σου,
ούτε πως σε λένε, πως σε φωνάζουν.
Μα ερχόμουν κοντά σου
ερχόμουν κοντά σου κι έμενα.
Κι ερχόμουν όλες τις φορές
με την ίδια πάντα όρεξη
μέχρι που σε είδα.
Είδα ένα υπέροχο λατρεμένο τίποτα.
και η ψυχή πάγωσε
δεν είχε μέλη σάρκινα να φορέσει
κι έμεινε άπραγη.
Αναίτια χάθηκε, μα παρέμεινε
σε μια μορφή σε μια σκιά
που στ’ αλήθεια δεν υπάρχει.






ASGJË



Dhe një dhe dy dhe pesë mijë herë
të kisha dashuruar.
Nuk e njihja fytyrën tënde,
as se si të quajnë s’ di, si të thërrasin.
Por vija pranë teje
sillja afër teje edhe mua.
Dhe kam ardhur çdo herë
gjithmonë me të njëjtën dëshirë
deri sa të pashë.
Pashë një bukuri të përsosur hiçi
dhe më ngriu shpirti
nuk kishte copa mishi të vishte
dhe u mardh.
U zhduk, por mbeti
te nje formë, te nje hije
që në të vërtetë nuk ekziston.






ΟΤΙ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ, ΤΟ ΛΕΩ ΣΤΑ ΓΡΑΦΤΑ ΜΟΥ



Σε μακρές περιόδους της σύντομης ζωής,προσπαθώ να συμμαζεύω τις σκέψεις μου που δραπετεύουν αναζητώντας τα οράματα των καλών ωρών, μα βρίσκω πως η ψυχή μου είναι σαν σπίτι εγκαταλειμμένο από τους υπηρέτες…και ως ο ιδιοκτήτης της ψυχής διατρέχω ανήσυχος τους κρύους διαδρόμους, μη
έχοντας κλειδιά άλλων δωματίων που μέσα τους είναι κρυμμένα τα θαύματα και
τα όνειρα τόσων Ταξιδιών και άλλων τόσων Σωμάτων…
Οι εκστάσεις, οι στιγμές που ήξερα και κρατούσα το σύμπαν στο ζεστό μου χέρι
στάθηκαν πολύ μικρές και σπάνιες… όσο σχεδόν τόσο σπάνιες είναι για μένα οι
περίοδοι φυσιολογικών στοχασμών, γιατί συνήθως είμαι αδύναμος, είμαι τρελός
μπροστά στις λέξεις, γι’ αυτό κρύβομαι στον έσω κόσμο μου κάτω από τις μνήμες και τα αποκτημένα πλούτη των χαρισμάτων…
Και πόσο παράδοξο οι καλές ώρες και τα πλούτη των χαρισμάτων να βρίσκονται
στη μοναξιά της γραφής… εκεί βρίσκω το φάρμακο που με φέρνει συχνά στη
φυσιολογική σκέψη,όταν με κατακλύζει, όταν την κατέχω καμιά γήινη ευωδία δεν
φτάνει να την καλύψει… Εκεί μες στην ευφροσύνη της δημιουργίαςεξασκώ το υπέρτατό μου συναίσθημα… και μόλις που μου μένει λίγη διαύγεια και θάρρος να δώσω λογαριασμό στους ανθρώπους για ότι έπραξα και ν’ απολογηθώ σε αυτούς… Μα πάντα σχεδόν έχοντας όλες της περηφάνιες μου ζωντανές, περιφρονώ να δώσω λογαριασμό και ν’ απολογηθώ έχοντας πάντα την απάντηση έτοιμη σαν προκάλυμμα που με προστατεύει…
Ότι έχω να πω το λέω στα γραφτά μου…







ÇFARDO QE ME DUHET TË THEM, E THEM NË SHKRIMET E MIJA



Në periudha të gjata të kësaj jete kaq të shkurtër,përpiqem te përmbledh mendimet e mija që arratisen në kërkim të vizioneve të orëve të mira, por zbuloj se shpirti im është si një shtëpi e braktisur nga shërbëtorët e tij… dhe si pronar i shpirtit përshkroj i shqetësuar korridoret e ftohtë, pa patur çelësat e dhomave të tjera ku brenda tyre janë të fshehura mrekullitë dhe ëndrrat e kaq shumë e shumë Udhëtimeve dhe kaq shumë Qënësi të tjera…
Ekstazat, momentet që i njihja dhe mbaja me to universin në dorën time të nxehtë, qenë shumë të vogla dhe të rralla… pothuajse aq të rralla sa ishin për mua periudhat e reflektimeve normale, sepse përgjithësisht kam dobësi, çmëndem përpara fjalëve, kështu fshihem në botën time poshtë kujtimeve dhe pasurive fituar nga talenti…
Dhe sa e çuditshme që orët e mira dhe pasuritë e talentit, gjënden në vetminë e të shkruarit… Aty gjej kurimin që më shpesh më normalizon mendimin, kur më pushton, kur e posedoj, asnjë aromë tokësore nuk është e mjaftueshme për ta zhdukur…
Atje, midis gëzimit të krijimit, praktikoj madhështinë e ndjenjës time… dhe më mbetet kaq pakëz qartësi dhe guxim, për të dhënë llogari tek njerëzit për gjithshka që bëra dhe të kërkoj falje prej tyre …
Por pothuajse gjithmonë krenar, përçmoj dhënien llogari dhe kërkimin e ndjesës duke patur gjithmonë të gatshme përgjigjen si një
mburojë… Çfardo që duhet të them unë e them në shkrimet e mia.







ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΟΚΚΙΝΗ



Θάλασσα κόκκινη
Δυνάμωσε ο καιρός
τα χρόνια δεν μυρίζουν Άνοιξη
και είδα
και άκουσα
και ένιωσα
μπερδεύτηκα και μπέρδεψα
ιστούς και λόγια
και χάρηκα και πόνεσα
και κέρδισα και έχασα
Δυνάμωσε το φως και ούρλιαξα
πάνω σε κάθε κύμα που μ’ έλιωνε
τρυφερά
και τ’ όνειρο ασπρόμαυρο
θρέφει αξίες και δίνεται
σε μοναξιές που αγκαλιάζουν πάντα
πνοές και δάκρυα λησμονημένα
τα πάντα εκεί
σε είδωλο καθρέφτη
ανυπεράσπιστες αρνήσεις
απουσίες, ακατάληπτες αυταπάτες
επερχόμενος δεσμός η λήθη
μέσα σε μια νύχτα όλη κι όλη
θάλασσα κόκκινη
ΓΙΝΑΝΕ ΟΛΑ







DET I KUQ



U egërsua moti
vitet humbën aromën Pranverore
dhe pashë
dhe dëgjova
dhe ndjeva
u hutova dhe u ngatrrova
mes indesh dhe fjalësh
edhe gëzova edhe u lëndova
edhe fitova edhe humba
Shpërtheu drita dhe bërtita
mbi çdo valë që më shpërbënte
butësisht…
Dhe ëndërra bardhë e zi
ushqen vlerat e jepet
vetmive që gjithmonë përqafojnë
shpirtrat dhe lotët e harruar
çdo gjë atje
në imazh pasqyrë
mohime të pa fuqishme
mungesa, iluzione mashtruese
harresa në ikje ose lidhje…
Brenda të një një nate të vetme
det i kuq
U SHNDËRRUAN TË GJITHA