Poezi nga Sonja Haxhia ***Po marr të parin fluturim
të iki këtej sa më larg,
të largohem nga e përditshmja tokë
nga zhurmat kthyer në kaos
e të qetësohem qiellit më të lartë
pafundësisë
ujëvarave, ku rrjedhin retë.
KohëÇ’ mund të kërksh më tepër prej meje?
Përsëri zhvendos kufijtve të tu?
Prapë s’ di të ndalesh,
veç ecën e ecën gjurmëvragave pakufij!?
Provova të të marr mendjen
të ngrija hapësirën tënde
diku në meridiane diellore,
por si përherë djallëzore
mjergullave vendin u lëshove,
e kur të shihja nga larg
ajër, dritë, yje
sa çelje mëngjeset
drejt perëndimit vrapoje,
aty ku qiell e tokë bëhen një.
Kohë,
kohë e paskohë
zvarrë të kam tërhequr zinxhirëve të jetës
dhe pse dhimbjen kam lenë shenjë tek ty
parfumin ta kam pirë
ngjyrat po ashtu ti kam rrëmbyer
dashurinë në çaste fluide kam ndjerë
e kurrë s’ të quajta iluzion.
Kohë,
s ‘të mat me masën e galaktikave
shoh çfarë ti transformon,
si tingujt dridhen në ajër,
si blerimi venitet me vjeshtën,
si yjet rrëzohen në qiell
e si ti rend përmes heshtjes.