VENDI DHE NJË KOMB KA NJË SHPIRT. KJO BOTË NË VETVETE ËSHTË SHUMË E MADHE, SHPIRT I PALIMITUAR DHE ÇDO GJË NË KËTË TOKË I PËRKET PËRJETËSISË, SHPIRTIT TË BUKUR.

VENDI DHE NJË KOMB KA NJË SHPIRT. KJO BOTË NË VETVETE ËSHTË SHUMË E MADHE, SHPIRT I PALIMITUAR DHE ÇDO GJË NË KËTË TOKË I PËRKET PËRJETËSISË, SHPIRTIT TË BUKUR.



Vasiliki Kahahani


Përshëndetje Gjirokastër! Përshëndetje Shqipëri! Përshëndetje Simpoziumit Ndërkombëtar “Muza Poetike PEGASI 2010” që mbahet sot në Shqipëri.


Përshëndetje zotit Kristaq F. Shabani, president dhe themeluesi i Lidhjes së Krijuesve “PEGASI” Albania. Përshëndetje Sekretarit të Përgjithshëm z. Agron Shele. Përshëndetje gjithë anëtarëve të Lidhjes së Krijuesve “PEGASI”. Përshëndetje speciale për z. Petro Dudi.

Përshëndetje të gjithë besimtarëve, kulturave, ushtarakëve, politikanëve, zyrtarëve nga gjithë Shqipëria, që janë mbledhur këtu sot. Përshëndetje zonjës Teresinka Pereira, Presidente Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve Ndërkombëtarë. Përshëndetje z. Dino Kubatisit, president i Lidhjes “Kafe e Ideve“ Salaminë, Greqi; Përshëndetje zotit Dhimitrios Kraniotis, President i Lidhjes së Poetëve Bashkëkohorë, zotit Antonis Zalonis, zonjës Panajota Zaloni, presidente e Lidhjes së shkrimtarëve dhe poetëve “XASTETON”, drejtuese ekzekutive e revistës letrare greke “KELENO”.

Përshëndetje gjithë shkrimtarëve, akademikëve dhe poetëve nga disa vende të botës që janë mbledhur sot këtu, gjithë miqve tuaj, kolegëve të mi të çmuar, të respektuar!

Ne gjendemi në një tokë filmash të mjegulluar, ku ne flasim rreth poezisë, ku ne mblidhemi dhe ia dedikojmë vetvetet tona qëllimeve të veçanta. Ne gjendemi në lartësi tokash. Dhe prilli gjendet këtu për të na përshëndetur ne me më të brendshmen dëshirë të tij të energjizuar. Kush do të mundte të më jepte mundësinë mua sot duke thënë se unë ndjehem si një gorgonjë, që lë pas ujërat e Detit Mesdhetar dhe kërcen e ngjitet lart në ujërat e Jonit e të Adriatikut dhe tani ndjehet e lumtur, e kënaqur në këtë fole poetike të bukur?! Të dashur, miqtë e mi shqiptarë! Ne kemi qenë duke ju dashur për shumë vjet, sikurse ne ishim gjithmonë të paduruar për të kërkuar revistat duke i qarkulluar për të gjetur zemrat e njëri - tjetrit, për të gjetur poezitë e njëri – tjetrit. Në këtë nektar të shenjtë dhe verë, Zotat olimpikë janë krenarë për të parë dhe ata tashmë e admirojnë poezinë ekzistuese të zjarrtë, që gjithë poetët e kësaj bote dhurojnë për t’u përpirë në këtë Univers.

Mendjet e mia brilante!

Ju e dini që ne jemi duke jetuar në kohë shumë mizore. Çdo gjë është duke u keqësuar, duke u prishur, duke u bërë e përshtatshme për të qenë i pashpirt dhe i dashur. Por poezia vjen tek ne si një ngushëllim miqësor, si ujë, si një dhuratë shumë e thellë që vjen drejt nesh. Dhe çfarë është sinqerisht me vlerë dhe e ndershme për të parë është ky simbol i përgjithshëm i kalit fluturues “Pegasi”, që ka si qëllim drejtimin në lidhje me qiejtë, që synon në drejtim të dritave që dëshiron t’i bashkëngjisë vetvetes drejt dritave që sjellin dritat në tokë.

Dhe çfarë unë duhet të them se këtë speciale të veçantë shqiptare? Simboli poetik është forca që unë sinqerisht shikoj midis syve, përcaktimi që është i caktuar midis syve kali njëbrirwsh i pafajshëm që është bërë një kalë shumë i forte. Shpejtësia e kalit që është e përmbajtur në një diçka të brendshme, të padukshme, dem i zjarrtë, trup dimensional, i cili mban një top të bardhë të aktivitetit shpirtëror dhe zjarr mbi të, që është përcaktuar për të kalëruar, për të orientuar vetveten në këtë botë. Çfarë është universalizmi, nëse unë nuk mund të mos ta përqafoja zemrën time në një poemë të vogël?! Çfarë është një poemë e vogël, nëse nuk mund të shpreh të vërtetën, të cilën unë ndiej brenda meje atë se çfarë është e vërteta, nëse nuk mund të qetësoj vuajtjen nga një vuajtje shoqërore e të qenurit e tillë, e cila është duke u ndeshur për t’u lartësuar në drejtim të sipërfaqes. Çdokush ka një shpirt: një njeri, një pemë, një lule, mali; deti ka një shpirt. Vendi dhe një komb i tërë ka një shpirt. Kjo botë në vetvete është shumë e madhe, shpirt i palimituar dhe çdo gjë në këtë tokë i përket kësaj përjetësie, shpirtit të bukur. Mund që ju gjithmonë të keni lule të çelura, përherë të bukura dhe të këndshme në zemrën tuaj Shqipëri. Mund që ju të keni gjithmonë tradita folkloresh në prezencën (ekzistencën) tuaj: letërsi, muzikë, kërcime, piktura, skulpturë, arkitekturë, teatër. Mund që edukimi, shkenca dhe kërkimet të arrijnë të realizojnë një kulm të lartë në vendin tuaj. Mund që procedurat demokratike të ngrenë vendin tuaj. Mund që ju të bëheni të fortë financiarisht dhe të pavarur. Mund që gjithë vendet e Ballkanit të kenë marrëdhënie miqësore dhe paqe midis tyre. Mund që ne të gjithë të gëzojmë prosperitet dhe paqe midis nesh, Shqipëri. Mund që ju të mblidheni, të ktheni pas dhjetë fëmijë të emigrantëve tuaj, nipër e mbesa të shpërndara në të gjithë qoshet e botës. Mund që familjet të gjejnë prosperitetin në shtëpitë e tyre përsëri. Mund që të gjithë njerëzit të bëhen sërish të lumtur në vendin e tyre. Dhe përballë kësaj thirrje të shenjtë, çfarë unë mund të bëj? Çfarë unë mund të them? Përballë tingujve të shenjtë të Mëmës, që është duke thirrur fëmijët e saj, unë tashmë dëgjoj dhe shikoj. Unë një poete i vogël.

Mund që Zoti të jetë me ju. Faleminderit juve që më dëgjuat mua!