Cikël poetik nga Kolec Traboini

Cikël poetik nga Kolec Traboini






ATME


Qëkur Atdheu
e treti brenda vetes trupin e tim eti
çfarë më mungon tek njeri
e gjej tek tjetri 





CAKU I FUNDIT


Pas udhëtimesh të pafund
në vende të largëta
Atdheu është
caku i fundit i njeriut...





TUNG NGA ITAKA


Tung miqtë e mi poetikë gjithhapsinorë
- Ju flas nga Atdheu!
U ktheva në shtëpinë time të vjetër
e pi kafe në ballkon.
Vetja më duket Odise i lodhur
nga udhëtimet e largëta
- i grindur me veten tek sheh mëtonjësit,
që Penelopës së tij i sillen përqark
...e ndjehem fatkeq.

Tek rrok me vështrim rrugët e sheshet
e Tiranës - mendoj, jo për kthimin tim,
por, për moskthimet e të tjerëve
që se prajnë Ikjadën e marrakatjen nëpër botë.

Mendoj dhe për Itakën tonë të përbashkët
së cilës i kanë kthyer krahët e ikin, veç ikin,
se një shkak për të ikur gjendet gjithmonë.

Lënë pas një Atdhe të zgërlaqun nga politika
ku çdo natë serviren sllogane të pista
si të ishim një popull trushplarë e mjeranë
a robotë të programuar me frazeologji
shterpë - plehra televizive e silazh politik,
çdo natë në Tiranë.

Sa keq, sa keq...!
Asgjë nuk ndryshon nga e djeshmja
në mentalitet.
Itakë është - apo një stan i ndyrë politik,
ky dreq?!





DIMRI NË TIRANË


I drithërueshëm ky dimër në Tiranë
shiu e balta s’më ndahen
vdekja rrugëve turfullon si kalë
semafor ta ndalojë nuk ka
këmbët në pellgje më lagen.

Përmbyten fshatrat në veri
rrufjanët politikë në TV kurvërohen
do t`i dëgjosh përnatë, do s’do.
- Vizat për Europë janë gati!
Politika e bën shurrën ngado...

Mpleksur në filtrat e shpirtit janë
dimri, shiu, atdheu dhe balta
malli e halli
drita dhe errësira
buzëqeshja dhe skërmitja
puthja dhe kafshimi
pëllumbi dhe plumbi

të mençurit që heshtin
...e budallenjtë që flasin!





KOHË E EGËR


E rëndë, e plumbtë u lëshua nga qiejt
kjo natë dhjetori e frikshme për vdekje
e frymëmarrja si erë, sonte

shuhet nëpër konstruksione metalike
pa gjetur kurrkund një trup prej mishi të butë
dhe dora u tha e rreshkur për prekje.

As që bëhet fjalë për puthje të nxehtë
se koha e puthjeve është tretur
diku përtej detit në horizontet e ikjes.

Njerëzit kafshojnë dallgë e shkuma pi zogj
nën klithje legjendash pa trajtë e pa formë
që e kthyen të metaltë kohën tonë.

Gjithçka është shkimur në horizont
tanimë somnanbul në këtë natë dhjetori
më kot për një prekje prej mishi të butë

kërkoj ... e kafshoj vetveten.






ME KRISHTIN MË BASHKON
REVOLTA NË TREGUN E KRIPËS


Mos më flisni për kurora dafinash lavdërtare,
i urrej lavdimëdhenjtë, të shpifurit
që nga mëngjesi në mbrëmje

e, në është e domosdoshme
një kurorë mbi krye gjithsekush ta mbajë
në këtë jetë - do të zgjidhja

një kurorë ferrash si Krishti, anipse nuk kam
asnjë tipar që më afron me Krishtin
veç revoltës në tregun e kripës.

Në atë sens, po. E dua një kurorë me gjemba:
e të drejtën për të thirrur: Jepini popullit kripë!
Poshtë qeveritarët që nuk dinë
t’ia shterin rrjedhjen e lotëve njeriut!

...Prej dy mijë vjet kjo klithëm!





JUDA, PEMËT DHE LITARI


Jam dëshmitar sesi Judë Iskariot
i shpallur qeveritar në këtë vend
trumbeton lumturi për popullin e vet.

Në sfond të një litari në një degë peme
jam i dënuar edhe unë ta shoh e ta dëgjoj
zërin prej zgavre.

Direktiva qeverisjes së tij tinzare
për ditën e sotme është:

- Të mbjellim sa më shumë pemë
e litar të prodhojmë sa më shumë
për popullin...






MË VRISNI DHE MUA...


Ju hije shpellore me fytyrë njeriu
ju vrasës gjakftohtë në kolltukë qeverish
që armët i keni për të mbrojtur njeriun
por i vrisni njerëzit si kuajt, në rrugë.

Më vrisni dhe mua qenër, më vrisni!
S’e dua jetën nën ju!

Këtu jam në shtëpinë time
por, për t’ua bërë më të lehtë vrasjen
po dal edhe unë me popullin në rrugë.

Në dorë do mbaj të Atdheut flamur
dhe për t’ju dhënë alibi për krimin
do të mbaj në dorë edhe një gur.

Më vrisni dhe mua, qenër! Më vrisni!






THEMBRA E AKILIT


Në Veri bie borë - në Tiranë mizëri
në Kandahar shqipot vriten- familjet në zi
si çakenj politikët - skërmiten në TV-i.

Disa me çdo çmim s’duan të ikin
të tjerët me çdo kusht duan të vijnë
balashë e kaltrashë- kuqalashë fytyrminj.

O zot pse ky popull kurrë s’zuri mend
hajdutët e kopukët i zgjedh në Kuvend
ku lehin si qentë- bëhen gaz për çdokënd.

Pse vallë mallkojmë ata që pushtetin e kanë
e mendjen s’e vrasim për ata që vijnë pranë
mes njërit e tjetrit ndryshimet ku janë?

Burra-kurvat s’duan të dinë për t’mjerën
Shqipëri
lapërdharët harrojnë a bëjnë sikur s’dinë
se për këdo në këtë botë këmbana do të bijë.

Sado që të zgjasë tërbimi i Akilit
vjen koha dhe ora për thembrën e tij...


22 shkurt 2012






U DASHKA TË DAL NATËN VONË...


Mbrëmë vonë dola në Bulevardin Dëshmorët
e Kombit, të rënëve - që ky bulevard
të ishte i lirë si vetë Liria.
Por, Liria shpeshherë gjendet ngushtë
si pëllumb i përgjakur, i plagosur
sa ndalon edhe frymëmarrjen e pishave
që i lëshuan halat e tyre të vrara këtë dimër
prej breshërisë së plumbave
mbi trupat e pajetë të demostruesve
me sy të hapur e të ngrirë drejt qiellit
të murrëtyer në atë ditë të egër
pa ditur se pse duhej të vdisnin.

Dëshmorët
emrat e të cilëve mban ky Bulevard
përballë ndërtesës qeveritare
u bënë vend dhe katër të ardhurve
në Panteonin e Kombit
pa ditur dhe ata
pse kishin luftuar e pse kishin rënë
dhe a duhej që kujtimin e tyre ta përgjaknin.

Mbrëmë dola në Bulevardin Dëshmorët
e Kombit - kudo zotëronte errësira dhe frika
policët e fshehur pas kolonave përgjonin
trupin tim si hije e dyshimtë
tek afrohesha pranë luleve e banderolave
si një ushtar pas një beteje të frikshme
ku humbës ishin të gjithë.

U dashka të kemi dhe ne një Vaterlo
u dashka të kemi një Napoleon në çdo kohë
u dashka të kemi dhe kufoma
u dashka të dal natën për të mundur
errësirën që kish pllakosur në gjoksin tim.

U dashka të ndez një qiri amshimi për paqe
në të cilin flakërojnë shpirtat e ikur
me nga një plumb qorr në pabesi.
U dashka, që gryka e automatikut
t`i drejtohet hijes sime të vogël
se përbëka një rrezik për shtetin.

U dashka të dal natën vonë
për të vrarë frikën.
se frika qenka më e rëndë se vdekja.
Më mirë qenka të vritesh!






EUTHANASIA


Më thoni pse janë intelektualët
pse është shteti dhe pse janë litarët
- njeri në punë të ndërgjegjes
e tjetri në punë të xhelatit?

Që të ketë një alibi shoqëria
intelektualit i duhet vetflijimi
pasi të braktiset, të zbohet
si Krisht në kalvar të rrëzohet.

Të shkruajnë pastaj gazetat
politikët të dërgojnë ngushëllime
mbi trupin e pajetë të viktimës
pa harruar të mbajnë dhe fjalime...

I braktisur nën dhè në të gjallë
i lavdëruar deri në qiell në të vdekur
ky është fati i intelektualit- fatziut
dhe ndërgjegja e pavrarë e njeriut.

Të blesh një litar qenka më e lehtë
Se të luftosh me të keqen në këtë jetë...


26 prill 2012






VETKRYQËZIM



Drurin dhe gozhdët i kam zgjedhur vetë
e kryqin në shpatull e kam lënë t’më bjerë
më pëlqen më shumë të jem Krisht në kalvar
sesa Judë me 30 aspra argjendi të jem.

Çdo Judë paralli mund të bëhet deputet
sot është e pakuptimtë sakrifica për të tjerë
të mirin e të varfrin i quajnë Don Kishotë
kusarin - president e të ndershmin - qyq
i mjerë.