“Ëndrra e të sapolindurve“ (Teresinka Pereiera-Presidente IWA)

“Ëndrra e të sapolindurve“ (Teresinka Pereiera-Presidente IWA)

Nga Paficio Topa


Teresinka Pereiera -Presidente IWA

Në ëndrrën e të sapolindurve poetesha Teresika Pereira na përball me një vlerë të lartë dalluese morale: vdekjen. Ajo na parashtron aspektet më të ndyshme, por ndoshta më pak të njohura. “Vdekja nuk është një e panjohur” Autorja fillon diskutimin me këtë akt deklarimi nxjerr në pah,.... që nuk mund të gjejë harmoni, korrespodencë, dakortësi, megjithëse kërkon që të mos mendojnë se duhet njohur që ajo është një realitet i egër, i ashpër. Teresinka Pereira, pasi i ka dhënë vdekjes këtë pluralitet aspektesh, konkludon, duke u ndalur se: “Vdekja është zoti i jetës“, vetëm kjo ekziston në ëndrrat e porsalindurve.” Lind me ne dhe na shoqëron hap pas hapi dhe na ofron jetën e çdo dite apo pushues (lajmërues për pushim) çdo ditë jete dhe me zërin e saj nga përjetësia apo pafundësia. Vdekja është shoqe besnike e tokës, e fshehur në rreziqe të vogla, të cilat mund të na ndodhin, por një durim të gjatë. Mund të duket absurde apo e pakuptimtë, por vdekja është e vetme gjë e qartë, është e vetmja gjë e pavdekshme, e përjetshme, në ekzistencën tonë të krijuar nga luftërat, variacion apo ngadashuritë iracionale, të cilat i bashkohen terrenit real apo realitetit.

Autorja përshkruan me saktësi apo konkludon se, vdekja është e drejtë e panderuar në të cilën është ajo që thekson se është e vetmja zgjidhje apo ilaç, që nuk mund të kurojë apo të shënojë gjithë të këqiat, apo të gjitha iluzionet. Me këtë të gjithë situatat individualet dhe rrëzohen, vetëm ajo mund të shuajë personalitetin tonë edhe jo, megjithës evdekja është mësuesja ideale që di çfarë do të gjëje… Me këtë ne nuk arrijmë të personifikojmë e të konktretizojmë qëndron si një fjalë e thjeshtë, e pastër që as shkenca moderne s’ia ka arritur ta përcaktojë dhe t’i japë zgjidhje. Për të thënë se nga fundi i lindjes, ne gjendemi apo jemi në krah të këtij fati, që është i tillë i shkruar për të gjithë, pa asnjë dallim. Dyshimisht këto janë konsiderata shumë të thella që, e vendosin ekstremin e ngjarjes poshtë një veshje poliedrike që, për sa kohë duhet të marrë frymë apo të kryejë frymëmarrje, ajo është gjithmonë e fshehur thellë.