Mirëmëngjesi jetë më mungon edhe kur je pranë ... / Nga Merita Sadiku

Prozë poetike nga Merita Sadiku



Mirëmëngjesi jetë më mungon edhe kur je pranë ...


Nuk dua të të përshendes as të të flas, thjesht dua të të citoj vargje pa fund, por ato vargje që nuk shihen, nuk lexohen, por pa fund ndjehen, TË DUA
Është i vetmi varg që merr jetë, i vetmi që frymon ndryshe, nuk e thashë, vërtet e shkrova, por sepse e ndjeva. Por ti më mungon, më mungon edhe kur je pranë, edhe kur dorën time shtrëngon e ëmbël e puthe, ti prapë më mungon. Një ndjenjë sa e mirë dyherë e keqe. Sapo largohesh ndjej një boshllëk në gjoks, si diçka që shkulet, e vendin e lënë të zbrazët, pa jetë, pa gjallëri, pa dashuri..
Është ilaçi që më duhet, je ilaçi që më duhesh. Të vështroj e buzëqesh, të prek, je kaq afër, të puth e ngrohtësinë e buzëve të tua ndjej, të ngacmoj e kjo shumë më pëlqen, e ti si i përgjumur, nis e më ledhaton. Hmm sa bukur, pastaj me një xhest të shpejtë më rrotullon si me inat. Moj e prapë më zgjove nga gjumi, e din që tani do të godas. Dhe fillon më puth buzën duke pëshpëritur shshshttt, pastaj sytë, faqet, ballin, ëmbël gushën dhe rrugëtimi vazhdon për të përjetuar një zgjim të ëmbël e plot kënaqësi.

Mirëmëngjesi jetë më mungon edhe kur je pranë ...