Poezi nga Mirvete Mehmeti

Poezi nga Mirvete Mehmeti




Si zog


Mes dhembjesh e vuajtjesh
fluturimin mori pa dëshirë
horizonteve të murrme
me një gurë që edhe sot
supet ia rëndon
zëri ç'jerrun i dëgjohet
nga pemë e huaj
E një rreze shprese
i vjen si puhi e ëmbël
për një ditë më të mirë
në degën e vet..




TE PORTA

Hyr
mos trokit.
Fotografi pa pamje,
mur pa ngjyrë.
Mos je
kutia e fatit
a vetëm histori
kujtimesh.
Si re mërgimi
ëndrrat
mos i përmbys.
Shmange brengën
si fije floku nga syri,
portën hapur e ke.




SI LLAMBURITËS


Si një piktorë,natyra
me penelin e vetë
bënë mrekullira.
Këmishën e bardhë
shndërron në ngjyra ylberi
duke i larguar perdet gri
me një sjellje shprese
të mrekullueshme.
E degët e pemëve
si llamburitës
më ndricojnë rrugën.




NË TOKËN E BEKUAR


Ngarkuar me peshë
atëdheu mbi supe
lundroj mbi gjurmët
në një barkë
me shpresë,
dallgë deti
të mos më përmbys
ëndrrën dhe dashurinë
që thjeshtë
nuk janë vetëm fjalë
E adhurueshëm…
Jeta sikur më gjeti
një dalje magjepëse
për të mbërri
në tokën e bekuar.




ATY NISE


Rrëmbe trishtimin
e hidhe te lumi dhimbjes;
le te bartet...
Stuhitë bëji pëllumba
le te pahiten horizontit:
Le te ikin...
Shpëtoi mallkimit
sytë të pafajshëm
e përvëlues:
Këtu nuk mbaron!
Aty ku nisi...




SHPIRT I STRUKUR


Largë vendlindjes
malli më shtynë
nga një këndvështrim
të shohë bregliqenin
me më të bukura kujtime
Një fllad i lehtë pranveror
më ngacmon trurin,
më tretë ngadale
dhe më hedhë tutje
përtej kufijve
me rrugë zigzage,
E shpirt i strukur
me anë të përfytyrimit
kënaqet
në lagjen e fëmijërisë.