Poezi nga Xhemajl Rudi

Poezi nga Xhemajl Rudi



I VETËM


Në godinën e artistëve në Prishtinë
mund të shkosh i vetëm,
ashtu siç shkoj unë këtë paradite.
Ndërtesa është e lartë,
me shumë shkallë e kthesa të mëdha
në formë spiraleje që mund të anashkalohen
e të mbetën në harresë,
nga ashensori që ngjitet dhe zbret
apo ndalet në secilin kat që do.
Bardhi i madh i dirigjon lëvizjet e tij
duke i lidhur çasteve të shijes.
Duhet ngjitur shkallëve i vetëm,
deri ku përfundojnë ato
në katin më të sipërm,
që është restorant.
Për të hyrë në pijetore
diçka e ngrohtë të shoqëron;
ngjitur përbri,
është e pa dukshmenë
hyrje pijetorja.
Zhurmon me zëra njerëzish të ndryshëm,
secili nga ata ka para vetes
një nga pijet e ndryshme.
Duket se të gjithë kursehen
që me një pije ta përfundojnë paraditen.
Bisedat e tyre bëhen me zhurmë të rëndë,
ashtu siç është e rëndë jeta dhe politika,
nën thembrat e njëra - tjetrës,
nën erën që kundërmon tymi i duhanit.
Asnjë mik nuk e takoj aty,
që ta përshëndes ngrohtësisht.
Atje thellë,në kënd,presin
një tavolinë e një karrige druri.
Zë vend në karrigen
e tavolinës së ngushtë.
Duke pritur kafenë,
lexoj një shkrim mbi aktivitetet
që do të bëheshin kësaj pasdite.
Në sallën e Akademisë së Arteve
hapet ekspozita me pikturat
e tre piktorëve më të mirë të vendit.
Teatri Popullor do të rihapet sonte,
me një shfaqje të re,
në tri akte të dhimbshme,
me tri buzëqeshje që jetojnë në ethe.
E në sallën e kuqe do të jepet
koncerti operistik,me sopranën e njohur.
Pak më tutje,në të njëjtën kohë,
në sallën e kinemasë do të shfaqet
filmi i një regjisori me emër.
Në mbrëmjen e thellë,qenka një koncert
me tri vegla te muzikës
nga krijimet e artistëve të mëdhenj.
Në mes zhurmës së bisedave bajate,
në pijetore shikoj xhamat e ndërtesës së artistëve
se si lagen me pika uji
nga një shi i imët.




***

Mesdita...
është një mesditë
përgjithmonë
si në perin e hollë
të jetës tonë
ecim vështrojmë ngulmojmë
urrejmë dhe
dashurojmë
këndojmë dhe mallë brigjesh
krijojmë
të gjithat i bëjmë
në perin e mesditës
sonë
qëndrojmë shikimeve të fjalës si pengut tu ecë në kohë...






Ata ishin Tre Lajmetaret...

( Jusufit,Kadriut e Bardhit )


Ata u shtrinë ne dheun e ftofte
per tia dhene ngrohtesine e zemres
per ti lene fjalet ne heshtjen e gureve
.
Ata rane ne altarin sublim te lirise
ishin vete fjala e tyre ne palcen e kohes
ata ishin tre,te trete ishin lajmetaret e te ardhmes
.
Ata u rilinden ne shenjat e fjales,ne dheun e heshtjes se blerte
si dashuria e te treve,
si kenga e tyre e lashte,ne jehone te kohes se Re
zogjte vijne pranverave
e ndalen per nje çast,ne tre gure,ne tri shenja te fjales
tu i sjelle ererat e reja,prane te treve heshtin,ne tri deget e gjelberta...