Poezi nga Mimoza Çobo

Poezi nga Mimoza Çobo




Letra e nënës...


Këtë letër bir po ta nisë nëna me mallë,
brënda të kam vënë lotët e mi margaritarë
dhe puthjet e mia që s'kam se kujt t'ja jap,
përveç teje bir që prëhërin ma ke tharë.

Me një rrobë kam mbledhur t'imen unazë,
ta kesh kujtim bir nuk dihet se ç'fat kam,
po ti mos u ligështo,ndoshta me gjen gjallë,
se lë nëna zemrën gjersa të kem pranë.

Ndonjëherë them;"Ndoshta vjen në darkë"
e shtrojë tavolinën,pastaj e ngre prapë,
vijë rrotull shtëpisë,flasë me hënën lartë,
i përgjërohem në gjunjë që të japi fat.

Ah kjo letër bir se shuan mallin që kam,
mall që shtohet përditë mbi rrudhat në ballë,
mëngjeseve dhe mbrëmjeve mbeta fillikat,
nga dritarja më ngelën sytë e ënjtur flakë.

Vetëm ky kandil po më mbanë me shpresë,
në errësirën e mallit ku loti po më tretë,
qepallën ma ka gërryer dhe rrjedh ulërimë,
nuk rri brënda syrit por faqen gërvish.

Kthehu bir se nëna s'shkruan dot më letër,
perde kanë vënë sytë prej lotit të djerrët,
si thikë më therin dhe gjilpërë më shpojnë,
por dhimbjet s'më trëmbin,ti e di që duroj.

Eh bir nga pas po me rri morti shpirtkatilë,
mi ka ulur kryet si lulja pas stuhisë,
litarin ma shtrëngon kurorë gjer në fyt,
nuk pyet vdekja bir se ç'ndiej unë për ty.

Varfëria e uruar të largojë nga gjiri im,
lipsur qoftë lanet ky kurbet shkretirë,
për së gjalli na ndau i flamosuri në jetë,
por ti eja shpejt, tashmë jam vetëm vesë.

Letrën lexoi djali me duart drithërimë,
me grusht qëlloi murin bëri copë e çikë,
"Do vij nëna ime ta fshijë lotin tek sytë,
shpirtin e vuajtur ta mbushë me gëzimë".

Ah kurbet i zi sa të hidhur ke këtë emër,
ç'ma këpute tinëz djalërinë degëz,
tani përpëlitem si zog me gji të vrarë,
gjallë ta gjejë nënën do nisem sa më parë.

Dallgë dhe suferinë më hodhni në mëmëdhe
merrmëni dhe shpirtin çomani tek retë,
si zog të fluturojë që të arrijë sa më shpejtë
e di se nëna ime në prag po më pret.