Poezi nga Muhamet Mustafaj

Poezi nga Muhamet Mustafaj




Çamëri mbretresha jonë


Në ëndërr të pashë mbrëm mbretreshë
e veshur në të zezë.
Rënkonte nëna plakë.
loti i pikonte
sikur themelet dridheshin,
o perëndi katrahur
kungjab që s'kalohej dot...

I shtrieje duart e bardha, të buta,
të gjakosura në teh shpate,
kockat e shpërthyera nga varret
duart ngritura lart...
kryqëzuara të thyera copë-copë
mes krisantemeve
me kokë nga qielli,
veshtrojnë rrugicat e sakatosura
ku çakenjtë bisha
e kafshojnë fillimin dhe fundin
ç'ishte shqiptare.

Mos qajë nënë
lot mos dherdh më
aurora shpërtheu me rrezet e diellit
tashi më duket.
çë do jetë një botë e re.




Hamshorët


Nëpër fushën e nemur
hamshorët marshojnë,
këmbët e tyre rëndojnë
mbi barin e njomë pranverak.

Në kupë të qiellit ngrejnë dolli
turiqkat thyejnë.

Çudi që se ngopën
dot at bark.




Bishat


Grumbull reshë valvitën
nëpër qiellin e kaltër,
sikur bjeshkët lëkundën herë pas here,
qakenjtë hakërrohen
dhëmbët mprehin ashpër ,
dhelprat dinake
vallëzojnë valle.

O,lule të atdheut tim
si i ushqeni këto bisha
shtatë lëkura
me shtatë këmisha.





Poet


Më sjell një copë diell nga Çamëria,
vendose diku në dritarën time,
kur të zgjohem
valle came dot vallëzoj

Pastaj këtu ka prozhme
të mbuluara më vesë
shpërlaj fytyrën
dhe filloj të këndoj.

Më sjell shpirtin camë
poet,
më retë e dendura të jugut,
tretja po më vret, poet.

Më sjell një copë diell nga Çamëria.