Jeta (monolog)

Jeta



nga Lulzim Hajdari

Ehh… I gjithë trupi më dhëmb.
Ndihem i këputur, i lodhur, i rraskapitur. Këmbët nuk më mbajnë, nuk kam më force, gjunjët s’mbajnë peshë. O Zot edhe patericat nuk më hyjnë në punë.
Po eci këmbadoras.
Po, po nuk jam më njëri, nuk jam qenie njerzore, jam shndërruar në qenie tjetër. Por se në çfarë, nuk mund të ja vë emrin as vetë.
Ndoshta... jo,jo nuk ka kuptim, nuk mund të krahasoj veten me asnjë qenie tjetër. Më mirë po e lë pa identitet. Jam lodhur nga kjo jetë, nga rrugët e saj të gjata, të vështira , me kthesa të rrezikshme. Ja këtë kthesën këtu e kalova me shumë mund, por ndoshta pas kësaj është tjetra, një humnerë e thellë, e pa fund ku nuk shpëton dot. Do të doja të ktheja mbrapshtë, t’i ktheja shpinën humnerës që ndoshta po më pret pas asaj kthesës tjetër të padukshme. Por rrjedha e jetës nuk po më lejon, ajo po më merr me forcë.
Jam lodhur nga kjo jetë ku asgjë s’ka kuptim.
Eci vetëm, eci pa pushim, gjithmonë drejt rrjedhës së jetës me shpresë, se një ditë do të jetë më mire. Por jo, u bënë vite dhe nuk po ndryshon asgjë. Kush mund të thotë përse e thua këtë, por mua më kujtohet kur isha më i ri dhe ëndërroja, shpresoja që të bëheshim më mirë, që të ndryshonim. …Prisja një ndryshim më të madh.
Edhe sot që kanë kaluar vite shpresoj për më mirë. Por o Zot e njëjta rutinë. Jam lodhur nga kjo jetë, nga ky qytet, nga kjo botë ku çdo gjë është e kotë. Nga këta njerëz që ndryshojnë veshjet në çdo stinë, në çdo modë, që të duken më mirë, të bukur sikur ndryshimi është bërë por në zemrat e tyre ka ligësi.
Janë po ata të dikurshmit, jemi po ata.
Jam lodhur nga kjo jetë, nga dashuritë e zhgënjyera. Të shprehësh atë që ndjen, të kuptojnë mbrapsht. Pak dashuri prej zemre kërkova nga jeta por atë unë kurr nuk e gjeta.
Ehh… Fati im sa larg syrit të Zotit.
Dhe rrjedha e jetës shkon drejt kthesës së rrezikshme. Megjithatë jeta vazhdon, vazhdoj të jetoj edhe unë, edhe pse nga çasti në çasti pritet goja e madhe e pamëshirshme e humnerës që të më përpijë.
Ehh sikur të gjithë të ishin të barabartë, sikur të kuptonin dhimbjet e njëri-tjetrit, sikur të mos ekzistonin fare lotët, mërzia, hallet, xhelozia, ambicja. Të ishte kjo jetë këtu si në parajsë. Hahah ç’po flas dhe unë. Të paktën ëndërroj. Parajsa egziston vëtëm në atë botë. Në atë botë që po afron. Po, po dhe unë jam nisur për atje, i gjithë njerzimi është nisur për atje, por disa se kanë kuptuar. Jam lodhë nga ky qytet, nga kjo botë, nga këta njerëz, i zhgënjyer nga pandryshimi.
Eh, sikur të mbyllja sytë e bija në gjumë e të mos zgjohhesha kurr. !