Poezi nga Agron Mema

Poezi nga Agron Mema




GRUAJA QË MBRUNTE BUKË.


Duart e sajë mbrunin brumin,
Dhe i kujtoheshin duart e nënës,
Dhe sytë e sajë që shkëlqimin s’humbnin,
Dhe zemra që nuk arroi tingujt e këngës.


Dhe mbrunin, mbrunin duart e sajë,
E buza si gonxhe e sapo çelë,
Zemra lumturinë kish tramvaj,
Shpiri lëndinat luleçelura në pramverë.


I këndonte shpirti brumëtares,
Fliste e bisedonte me perënditë,
Jeta i vinte si gërma abetares,
Lumenj lumturie buronin nga sytë.


Perënditë dërgonin bekimin e tyre,
Aroma e duarve të sajë kudo në tavolinë,
Lumturia fluturonte matanë kufijve,
E zemra e sajë nuk ngopej gëzim.


Kjo e zemra e nënës është çudi,
S’ka kod në botë që ta zbërthejë,
Se zmra e sajë fle me perëndi,
Me gjak ngjiz fëmjën, me bukë do ta ushqejë.