Poezi nga Aleksandra Adami...ARMPUSHIM..Jam takuar shpesh me dhimbjen,
Dhimbjen drithmë, përgjërim
Mu ankua e përlotur,
pse më lë dhe nuk më ndal ? !
E kamë parë në sy fëmijësh,
që as bukë nuk kanë të hanë,
në lypsarë me ëndrra zhdukur,
rrugës flenë, në qiell- jorgan..!
E kamë parë kur bien plumbat,
e shfarosin botën mbarë,
nga gjymtyrët e këputura,
gjakun toka u’ a përlan..
Dhimbje tmerri, ... moj përvuajtje
bëj mes njerzve armpushim,
Të mos shoh më lotë fëmijësh,
...as gjakderdhje, ... as mjerim.
SEMAFORI I PAQESAutostop kërkon drejtësia,
thërret ....
zhurmash përhumbur botës djallëzi.
Karambol ndjenjash përgjakur,
paqe e shprishur intuivitetit njeri.
Semaforët ,
Që ngjyrash ndajnë trafikët shoqërorë
prekin fëmijën e vetmuar,
me shpresën e të jeshiltës dritë mbi sy.
Kërkojnë, të fundit strehë shpëtimi,
më shumë oksigjen, frymën t’i shtojnë,
trupi sfilitur nga herezia kohë
dergjet pavionëve të fundit jetësim.
Mblidhuni doktorët e gjithë botës mbarë
Semaforit të prishur jetën t’ i shpëtojnë.
Rënkon paqja e prishur dhe plagosur,
në të vetmen shpresë, dhomë reanimacioni...!
ZGJOM NGA GJUMI..PRISHMA ËNDRRRËNFryn kjo era si e çmëndur,
fërshëllen në veshët e mi.
Unë sy mbyllur si në ëndërr,
erën e kthej në magji..
beftas nisin pika shiu,
njomen lehtas sytë e mi,
gjethet bien përmbi supe,
të kërkoj, po s’ je aty...
Merrëm erë, e kthemë prapë pas,
lemë aty ku dhimbja vret,
zgjomë nga gjumi, prishma ëndrrën,
lëmë të shkel, mbi dhimbjen jetë.
RRUDHA E PARAKOHSHMEDallova një rrudhë mbi ballin tënd,
dhe një tjetër pak më poshtë..
vraga që prekin paskohët e jetës ,
... dhe vitet e shkuara trazim.
Një lot rrjedh lehtë përmbi faqe,
Dhe ti e fshin gjithë dhembshuri
Mos më qaj bija ime, mos qaj...
rrudhë tjetër , mos të më dalë..
Krem, ilaç balsam e therapi,
do të shndërrohem nënë për ty.
Rrudhën që mbi ball të rri,
Do e mbush pëherë me dashuri..
E di, rrudha te tjera do vijnë plotë,
koha fshehur do ti shtojë,
po kjo rrudhë e parakohshme,
dhëmb nënë, është tjetërsoj..