Cikël poetik nga Diamanta Zalta

Cikël poetik nga Diamanta Zalta



SILUETË


Siluetën time ,
Ja fala një ditë dallgës ,
Mendimin çapkën ,
Një ylli .

Qershi e ëmbel e buzës
më rrëshqiti ,
Në bar ,
Si pëshpërimë prilli .


Mbeta ditëve të mija shtatzana ,
Të cilat lindin vetëm
pranë teje .

. . . e që vetëm aty ,
munden të shkarkojnë ,
Peshën e mallit të bukur ,
Si bebe .




MEDITIM NË BREGDET


O perëndim i bukur, ngjyrë alle ,
. . . ulu këtu në stolin tim ,
me detin përballë .

Vetëdije e tulatur heshtjes ,
që në dinastinë e brymës ,
Shkit buzës ,
si një stërkalë e bardhë .

Arratisu pulëbardhë . . .
në një tjetër det , e duarplot kthehu
në këmbët e mija prapë jepu ,
Pa kundërshtuar . . . pastaj shpërblehu !


Dhe ti dallgë e huaj naziare
Që nën rërën imcake mbërrite ,
Çkërkon nga unë moj lozanjare ,
E vogla dinake , që erdhe e më preke ,
me një të puthur,
këmbët e zbathura mi lage .

Ç’kërkon nga unë , përderisa hesht ?
Unë kam nevojë të flas ,
Me Ty , me ajrin ,
dhe këtë kope përrallore resh .

Ndihmomë edhe ti , o fllad lajkatar
zemërzjarr e psherëtimë-thellë ,
T’ja përkëdhel pëndët një zogu ,
me zemër të pa strehë .


Ndihmomë , t’ja rrëmbej hapësirës ,
një fjalë të pathënë trumcaku ,
Atij që dikur në pëllëmbën e tij ,
Dorën e dallëndyshes ngrohu .

Kohë e rrënjës . . . . . po qan .
Për degët që ju thyen ,
Kur yjet ranë . . .

Si kështu ? Udha u bë çark !
Dhe bebja . . . ah bebja , sa shpejt u plak . . .





AH , SUPET . . .


Më afrohet gjithnjë e më tepër fytyra
E orëve tona të para . . .
Vjen e bardhë , deri sa zhduket .

Ti tani më ankohesh ,
për një dhimbje të thellë në gjoks ,
Unë të ankohem , se po më ftohen supet .

Asnjë frymëmarrje përreth ,
nuk është më e qetesuar .
Shkërmoqet gjethja e zverdhur ,
e shpirtërave tanë të trazuar .

Frika ,
ka trajtën e buzëqeshjes sime ,
Për të të thëne se të ngjaj ,
e se jam trime . . .

Imazhe të uritur të thyejnë si qelq ,
Por unë krahet I mbaj hapur ,
Qe të mundem ,
në erë të të pres .


E qeshim përsëri . . . rendim
Tek dicka e larget per te arrirre ,
Si nxënës të bindur , e te mire
në një përvojë të vështirë .

Më betohesh ,
se në vatrën e përbashkët ,
Zjarrin s’do ta lesh të fiket .

Por një lot I vogël I imi ,
të përqesh . . .
e unë . . . përsëri të ankohem ,
po më ftohen supet . . .





SHIU , ERA , SHTËRNGATA


Shiu ,
I dashuruar me këngën e ujit .
Lëngu I thellësive , dhe ëndrra e etjes .

Era ,
Drithërimë emocionale e çvendosjes ,
dhe ngushëllimi i lotit , të gjethes .

Flladi ,
shpirti I natyrës që bredh ,
sokaqesh ,parqesh , rrugësh .

Shtërngata ,
Zëmërimi i Qiellit .
Për ato që sheh nga lart ,
me njerezit . . .

Lëshon litarët e shiut ,
të zbresin ,
për të ndihmuar , Engjëjt . . .





GABIM


Nata kaloi dhe harroi
dy pika vese mbi jastek .
. . . dhe shpirti ,
paska shkruar vehten ,
mbi nje flete :
“Ajo ishte zemra !
Ti je dryni qe e mbylle ,
me vehten tende brenda .”
Kush tha se vesa ,
eshte me delikate
se femra ?
Gabim !
Dhimbja me e madhe e njeriut ,
fshihet ne krenarine e tij .