MONOLOGU I NJERIUT TË LETRAVE / Poezi nga Vullnet Mato

Poezi nga Vullnet Mato




MONOLOGU I NJERIUT TË LETRAVE


Me letra, sikur të mbuloj edhe detin,
nuk pres të më shtohet dikur pasuria,
por jam pronar i ligjshëm i talentit,
që më ka dhuruar bujarisht perëndia.

Frymëzimi më rrëmben të gjitha ditët,
dhe më mban nga dielli disi të larguar,
por kam një diell tjetër më të ndritshëm,  
pasionin e përhershëm për të shkruar.

Nga këndi i heshtur ku kam tryezën,
vërtit një galaktikë të tërë fantastike,
por kam edhe dy ufo të largët vëllezër,
që më ndihmojnë me energji kozmike.

Duket sikur po hedh verbërisht hapa
nëpër shtigjet e errët të imagjinatës,
por kësisoj jam duke montuar llamba,
për të ndriçuar dhe sytë e zinj të natës.

Shpesh mbetem i veçuar nga shoqëria,
dhe bëj monolog deklamues me veten,
por te miqtë e shumtë të letrave të mia,
kam edhe polin e akullt të eskimezëve.

Argëtuesit thonë se më mban në burg
biruca e trurit, ku më zbulohen krijimet,
por dollinë e shëndetit ma ngre me fund,
kushdo që pi gotat e artit tek shkrimet.  

Ndoshta s’kam vëmendje të përpikta,
kur shkoj ndanë rrugëve i menduar,
por jam duke folur shpesh me librat,
që më japin mes njerëzve emër të nderuar.

Logjikës së cekët të ndonjë politikani,
mund t’i dukem kritik tepër i rreptë,
por jam kurdoherë gati të fitoj debatin
me çdo të piketuar në listën për deputet.

Duke marrë nga gjumi disa orë hua,
mbase nxitoj të shkoj në fundin e jetës,
por farëzat që mbjell pena, kur shkruaj
më blerojnë lastarë edhe pas vdekjes.

Vërtetë s’kam sa duhet kohë e kurajë,
për të joshur sytë e lakmuar të bukurisë,
por më shfleton në shtratin e ëmbël të saj,
edhe ajo që nesër mund të shpallet miss.