Poezi nga Festim Liti

Poezi nga Festim Liti




ERËRAT


Fryjnë erëra mbi glob,
Shpesh ato,
egërsohen,marrosen,
godasin frikshëm,kasolle e gradaçela,
Shpupurisin pa mëshirë,
leshrat e dredhura të zonjushave lozonjare,
shkatërrojnë kopshte e të mbjella....
Pemëve, në agoni, u kërcasin kockat,
mallkojnë të ngratat, qiellin, retë dhe detin,
për këtë mënxyrë.....

Veç një statujë,
s' tundet nga piedestali,
Indiferente vështron gjëmën,
rreth e qark:
Dashuria e vërtetë, s'frikësohet aspak,
sepse i ka rrënjët,
në dhimbje, brenga e gjak...



NXITOJ NËPËR MJEGULL


Si një somnabul,
Vrapoj mes mjegullës së dendur,
S'i shoh më udhët, vitrinat, shtëpitë.
Përflakja e diellit diku u rrëzua,
U thye harku i hënës nëpër moçalishte,
Më vjen nga pas veç një disk i shuar,
Si mbeturina motivesh vetmie.
Harrova Dostojevskin, Eseninin çamarrok,
Stendalin, Ricosin, Hygonë zemërak.
Nuk kam kohë të merrem tani me ta,
Madje, me Dritëronë e Kadarenë s'e ktheva një gotë.
U treta në harresë,
U treta në vetmi...
Hamall punoj në portin e ëndrrave,
Nëpër zbardhje mëngjesesh, i nxituar,
Mbledh diej, mbledh këngë, mbledh shpresë..




U VRA NJE FËMIJË

O njerëz,
E dëgjuat,
e patë në ekranet me ngjyra?

Dje u vra një fëmijë,
në sytë e të atit,
një jetë u fik,
U tret pa filluar mirë.....

Me shi yjor qielli e vajtoi,
me copëra hëne i bëri një kurorë.
Lotuan,lisa,shkretëtira të pa matura,
pllaja e rudina të gjelbra,
vajtuan në netë të gjata....

Veç njerëzit,
indiferentë kalonin pranë krimit,
bënin një kryq a një lutje nëpër dhëmbë,
pëshpërisnin,
Tek shihnin në sytë e pafajshëm,
imazhin e fundit të ngrirë,
ca ëndrra-lodra kurrë të papara....




NEKROLOGJI PËR QYTETIN TIM


Ia ndanë kafkën përgjysmë, qytetit tim,
E mbushën me rërë, çimento e zhavorr....
Dhe mushkëritë,
stomakun,
zemrën....
Nga koka
te këmbët...

U zmadhua e u lartua nëpër vite,
por mbeti pa stinën e pranverës,
pa harlisjen e pjergullave nëpër mure,
pa fole dallandyshesh,
pa gëzime vogëlushesh.....

Qyteti im, pa hije e ozon,
sa dhe lulet,
nuk pranojnë të rriten
në  ballkon....