Poezi nga Donika Paci
PËRQAFOMËKur shpirti vuan,përqafom
mos më lër të mbytem,
më shumë pranë vetes afrom
me zjarr dashurie shtrëngom .
Mos më quaj të marrë
tëndin përqafim e dua ,
puthmë në balle
pa frikë thuam : te dua .
Përqafom me mall të prushëruar
brënda vetes këtë ndjenjë mos e mbaj ,
se me shpirt te përvëluar
edhe dimri bëhet Maj .
GJITHCKA GRIGri bota në pafundesi
gri zemra në të ëmblen dashuri ,
gri shpirti në pafajësi
gri,gjithçka gri .
I TREMBËM ZEMRËSNuk u trembëm largësive
por zemrave akull,kur janë pranë,
nuk i trembëm detit të egërsuar
i trembëm zemrës kur ngre dallgë...
Nuk i trembëm qiellit gri
që rrufehedh e vetëtin
i trembëm tëndit det
mbushur me trishtim !
CA FJALËLehtë pëshpërite ca fjalë
jo të vjeshtes në agime,
por si lulet në maj
kur "flasin" ëmbël në gjelbërime .
Lehtë,më pëshpërite ca fjalë
si të hënës ca vështrime,
e ngrohtësine përcolle ngadalë
deri në zemër të zemrës time .
NË PRITJENë pritje finishi jam verbuar
betimit ulur gjunjëzisht ,
kot më thanë ,ke shpresuar
në rrahje fallso dashurish .