Poezi nga Vladimir Muça

Poezi nga Vladimir Muça


PORTI I HARRUAR I PESHKIMIT

Në portin e peshkimit të vetmuar
Nuk takohen më bashët e vjetër,
Direkët heshtur, të menduar
Pa velat grisur, e thyer vedër.

Përtej horizontit vetëtin pa prerë,
Qiell i sterrtë kollet pa pushim;
Kryqëzorët rëndë, rëndë si ngaherë,
Diku mbjellin tmerrin, robërinë.

Shiu zë të bjerë mbi bankinë,
Buzë sajë unë rri si në hon,
Vështrimin tret nga skaji në skaj,
Në qënien time gjithçka gjëmon.
Këtu më lind gjithmonë vdekja,
Këtu dhe frika gjithmonë mbaron.

                       
KUR HAPEN PLAZHET

Erdhi sivjet stinë e plazhëve,
Si dikur kabinat hapën dyert,
Mbi rërën e nxehtë zhezlonget,
Dhe afishet e reja të stinës.

Në stinën e re të plazhëve
Zëra të rij kudo ndihen,
Kabinave të vjetra me fibër
Fragmente puthjesh zgjohen.

Gjurmët e dikurshme në rërë
Si palimpsestesh zjarri njohjesh,
Mbi to, tani gjyshër,si atëherë
Ecim të çiltër, të zjarrtë, joshës.


KUR TË PIVA UJËT

Copra lulekuqesh
Seç të ranë  supeve,
Nga vështrimi im
Ti përse u tute?!...

Sytë pse të ranë
Pikë, pikë në këmbë
Kur të piva ujët
Që kishje në shtëmbë?

Qepallat gjumashe,
Të lehta si zefiri
Seç të ranë faqeve
Si petla trëndafili.

Dy cyrryla ujë
Ish përrua buçimtarë,
Që shkroi në mes nesh
Dashurinë e parë.