Poezi nga Valbona Kolaveri

Poezi nga Valbona Kolaveri  


Gjysmē botë

Drejtkëndësh më bëhet se jam
tek i rrotullohem vetes
cilindër pa fund e krye
janë mendimet e mija

Koka ndarë në dy gjysmërrathë
qē endet në dy gjysmē botë

Herë mē bëhet
se jam peshk i vogël
në oqean
që s'di cilën rrymë të ndjekë
kam frikē
mos më hanë peshkaqenët

Kur dal nē sipërfaqe
më duket se ka shtrirē dorēn
njē cikllop i stërmadh
dhe ai t'mē kapë

Qafēn kon
e shtrēmbëruan demonēt
ta rrotullojnē
ta këpusin
e mē pas ta hanë

As majtas as djathtas
nuk mundet mē të shohë
është mpirë

Kam njē sy tē madh
në ballē
i fshehur pas rrudhave

Heton mijēra shumkëmbësha
qē marshojnë
tek parakalojnē
triumfatorë

U ruhem mos mos t'më kapin
janë mbytēse

O Zot
kokēn paskam vënë mbi gurë
tē fle
ēndrrēs së keqe

Po pres dhe një ëndērr
në tjetër gjysmēbotë
tē patjetërsuar
duke mos iu falur kotësisë
e mos t'mē hajē...


Me njē frymë

Po fshij pjatën e kohës
me kafshatat e viteve

Ngjyej ditët një nga një
ti gëlltis me njē frymë

Pa kuptuar se
dekikë për dekikë
po ha pak nga pak
veten..


Enigma

Rrathët e mi enigmatikë
me qendër diellin

Me rreze të ndryshueshme drite
tangente me retë

Të pabindurat e idhnimit
kujtojnë të djeshmen
shkallmuar
mijëra formash
ndërthurje gjëndjesh
ekstaza të vetvetes

Duke u parë
në pasqyra njerëzish
të qorruara sysh
pa shkëlqime fytyrash
kornizash

Të mbërthyera në hermetiken
unë ku jam?
që kurrë s'ka fund
të djersisë dhembjet

Sot
pluskojnë në puse
shpirtrash që kërkojnë
të pijnë ç'të gjejnë
ku ka dashuri

Se nesër është vone
shumë vone
të rindërtoj sërish rrathë të rinj
me njëmijë e njëqind
enigma mbi shpinë


Sorrat

E trembën sorrat mëngjesin
duke grisur pemët
me çakërdisjen e natës

Zogjtë
i mbytën cicērimat
në pus

Në pasqyrimin e vetes
mbi ujë
panë sorra e u frikēn

Sakaq sorrat
shkojnë e vijnë
në fluturime te mbrapshta
si babëzi e krisur
të hanë ç'të gjejnë

Mjeranet
veç të mbjellin ters janë

Dhe ditës ia morën dritën
me të zezën korb

Sa ters
kur do zhduket
kjo e keqe farë

Të mërzitshmet..