Poezi nga Raimonda MOISIU

Poezi nga Raimonda MOISIU


Korces -Vargje malli e dashurie

Korca ime,larg shumë larg kam ikur,
Si një dallandyshe e trëmbur dhe e vetmuar,
Por unë vazhdoj ta mbaj shpirtin me serenata,
Si besimtarët e mbajnë me ujët e bekuar.

Jo, kurrë e shtrenjta ime,
Asnjë çast s’të kam harruar!

Erërat që vijnë nga Mali i Thatë deri në Moravë,
Dhe gjejnë qingjat bardhoshë duke blegëruar,
ngjyrat e ylberit të gjetheve të vjeshtës,
dhe këngën e ëmbël të zogjve të egër, të gëzuar.
,-,
Si mund të harroj bliret me parfume, Korca ime,
lisat, drurët e ahut, shelgjishtet e gjallëruar,
edhe të ftohtit, dhe dëbora më ngjajnë shkuar beharit,
e vetmja ime në botë pa hile qe kam dashuruar!
.-.
Mëngjesin me tërhanin e ngrohtë të nënës sime,
Botën e saj prej hëne në gjumë duke më kundruar,
Dy sy të dashuruar që kur ecja më fshiheshin,
Kur ika unë, bora e bardhë duke i ngushelluar....
.-....
Sa herë shkoja te gjyshja ime në fshat,
Duke korrur grurë a duke pluguar të gëzuara
Ngado më ftonin për “arnaut byrek”,
Këtë “amerikanen e bukur” me syte e trishtuar!
.-.
U tregoj ulur nën pemë: “Legjendën e Bajames”,
kush ma thotë sikur të parët e kanë treguar?
Ia fal gjith ç’kam në çantë, edhe të kuqtë e buzëve!”
Në botë atyre çasteve, ku gjej sy kaq të gëzuar,
të qeshur e shpirtkulluar,
Si muzgu të përmalluar!

Jo, kurrë e shtrenjta ime,
Asnjë çast s’të kam harruar!


Hija e një gruaje....

Në castin e shpirtit plot borë,
mërzitem, trishtohem,
dhe s'kam si mbështetje njeri,
dëshira për jetën ma lë ftesën në dorë,
e unë si ulkonjë e uritur vërtitem në kotësi.
.-.
TË DUASH?!....

Por...Si?
Por...Kë?
Të gjithë kanë ftohtësi,
dhe unë nuk e vë dot dorën tek asnjë.
.-.
Në përjetësinë gjallë - vdekur,
unë ndihem më shumë e vdekur se e gjallë,
tek vetja kërkoj pak jetë,
por asnjë gjurmë të saj nuk gjej.
.-.
E kaluara me gozhdë trari më ka mbërthyer,
trup e shpirt në një Golgotë të vërtetë.
.-.
E vetmja gjë që më rri gjallë;
është rënkimi im prej thellësie.
Pasionet?...Ah..Pasionet jetime....
Ngelur në mjegullën e vegimeve të largëta,
fiksim i një të shkrete ëmbëlsie,
që velet në vetminë time.
.-.
Nga forca e dashurisë, gjigandit shpirtëror,
unë jetoj e vdes me këngët e rinisë,
si në një kortezh mortor,
që tingëllojnë në fundin e pafundësisë.
.-.
I zbrazët duket horizonti mbrëmjeve....
S'jam Balzaku,
por hija e një gruaje të vetmuar,
që e lyer me benzol,
ndjen frikën e flakës së një cakmaku.
.-.
Fillova, ndjej e do të hesht shpejt,
me mëndjen time do krijoj edhe pak,
Se vetëm atë kam të lirë, se në shpirtin tim,
rri një kapak,
vdekja e nxirë, që
vetëm shpresën se bëka dot zap.
.-.
Mërzitem....Trishtohem..
Si s'paska për mua një njeri të mire....