Poezia "Flamurit" nga Xhelal Ademi
Xhelal AdemiFlamurit Sa shekuj kalove duarve të trimërisë
Ndër muzgje acari gjithë netë kobzezash
Ti prijës i gëdhendur në fjalë të lirisë
Mbi sfond pavdekësie e në gjakim brezash.
Dhe dole krenar si gjithëherë trimërak
Kur terrte e ngryste bota në errësirë
Valëvitjet e tua me atë ngjyrën gjak
Kapnin horizontet ndaj motit të gëdhirë.
Kapte atë rrugëtim dhe dridhte tërmet
Nën zë ulurime thurrte një vegim
Herëherë merrte malin herëherë futej n’det
Përmes Ilirikut ëndërr pa mbarim.
***
E dorë e kalorsit nuk shkundej së koti
Nëpër dallgë rrebeshesh të ndizte rrufenë
Mbase zhbëhej qielli në atë prishje moti
Shqipja dykrenare në ty gjet folenë.
Kur flakej vetë dheu në plis të gjakuar
Ballë trokut të zëshëm përmes Mëmëdheut
Ti shkrepëtimë qiellore kandil i pashuar
Sa hije të kishte dorë e Skënderbeut.
N’bedena kështjellash me valvitje prore
Ngjyrëgjak ti flamur simbol krenarie,
Sa herë që hapëroje udhëkryqet Arbërore