Poezi lirike nga Alfred Molloholli

Poezi lirike nga Alfred Molloholli




Nuk je më për mua !


Nuk je më për mua !
Do gjendet dikush tjetër të më lerë pa gjumë ,
dhe shpirtin , shpirtin e qetuar
do gjendet dikush tjetër që ta ngrejë furtunë !

Nuk jam më për ty !
Tashmë , si një qelq jam krisur nga pakujdesia ,
do gjendet dikush tjetër ta shkelë njërin sy
e të ta ndezë zemrën , në miliona shkëndia !

S’jemi më për njëri – tjetrin !
Ç’të bësh …?! Kështu paska qenë e shkruar ,
por , sërish për ne do flasin njerëzit ;
”Dikur , … kanë qenë të dashuruar” !



Grua e bukur


Me një grua të bukur kam rënë në dashuri
në shpirtin e Saj fildish , folenë ka ngritur dielli ,
marrosur , jo pas buzës , por t’ëmblës gojë inxhi
pas hijes së qerpikut , jo të syve bojë qielli !

Kam fjetur me një grua , që s’ish gruaja ime
dashuri të tillë , kurrë s’kam bërë më parë ,
Ajo , në vend të gjokseve , kishte dy burime
që s’pikonin qumësht , por margaritarë !



Keni mëkatuar !


Nëse për hir të unazës që e mban në gisht
a nga fjalët e botës , të ndjehesh e lënduar ,
s’pranon dashurinë , të digjesh çmendurisht
ta them unë pra , mike ; Rëndë ke mëkatuar !

Nëse pas s’e ndjek ëndrrën që rri strukur
dalldisjet e shpirtit , netëve kur rri zgjuar ,
ta dini ; Keni humbur çastin më të bukur
e unë , sërish ju them ; Keni mëkatuar !

S’jam anti Muhamed , por as anti Krisht
në jetën time kurrë , prift nuk jam kunguar ,
por , fort mirë e di , natyrisht ;
Mëkatar quhet , kush s’ka dashuruar !




Me shpirtin Tënd , nuk vë asnjë !


Kam shkruar shpesh për dashuritë
për dhënie puthjesh , marrë pa fund ,
por , syri Yt , lart nga frëngjitë
me snaiper fjalësh më ka shkund !

Sa herë mes gjoksesh hirëplote
jam dhënë shpesh çastesh tundimi ,
më është shfaq ”tabela” Jote ;
”Kujdes ! Këtu , ndalohet ”parkimi” !

Sa herë me to jam përqafuar
e trup me trup jam bërë njësh ,
Jotja fjalë në vesh frymuar
ka thënë ; ”S’më do ?! Do të më lësh” ?!

Kur me to shtratit vrap kam ngarë
e ndjenja shpesh më ka gënjyer ,
jam ngritur vrikthi si i marrë
në ”dhomën” Tënde jam ”rrëfyer” !

Shpeshherë me zile celulari
ato , më ftonin në takim ,
veç Ti , për mua mbete zjarri
(sado në shpirt – një Esenin !)

Dhe kur në ëndrra më janë shfaqur
në shtrat me to , të kam ”tradhtuar” ,
një dorë nga Ty , ka mbetur zgjatur
melhem i shpirtit tim të vluar !

… Kam shkruar shpesh për dashuritë
për ”këtë” … e për ”atë” ,
por , nga të gjitha bukuritë
me Shpirtin Tënd , nuk vë asnjë !




Si t’ia bëj ?!

Syrit t’bukur që kam njohur
si t’ia bëj miq , a s’më thoni ?
Që më ndjell plot malle , frikshëm
si një lule buzë një honi !

Atë dorë që më preku
e ”zalisi” shpirt’n e gjorë ,
dy gjokseve që rrinin strukur
në mes pllajës me dëborë !

Asaj pllaje ku rrinë strukur
dy guguçet e një stine ,
si t’ia bëj , moj belkëputur
si t’ia bëj , kjo zemra ime ?

Si t’ia bëj zemrës së shkretë
që brof ëmbël nga tundimi ?
Dridhet lehtë si gjeth’ mbi degë
për ca fjalë si ujë burimi .

Si t’ia bëj , për puthjen tënde
që s’ka fjalë të thuhet ndryshe ,
gjuh’ e ëmbël , strukur brenda
si një shegë devedyshe !

Si t’ia bëj , moj se më çmënde
e më trete ndër ofshama ,
si t’ia bëj bukurisë tënde
fol , moj fol , të rëntë gjëma !

Do të marr , një herë së paku
le t’më erren të dy sytë ,
derës burgut i them ; ”Hapu”
se si ti , nuk gjej të dytë !

Mos u habit ! Kështu janë poetët
të ngrenë ”kurthe” edhe ”çarqe” ,
ashtu si lulet , ndjellin – bletët
ne ”dehim” shpirtrat , veç me vargje !

Është një dehje pa ”zullume”
(pak alkool që ”del” nga fletët ,)
ndaj e them sot me plot gojën ;
”Lum , kush dashuron Poetët ” !




TI JE GJITHÇKA PËR MUA


Fëshfërimën e pyllit e kthej për ty në fjalë
cicërimat e zogjve – në këngë plot pasion,
dallgët e detit – simfoni nga shpirti dalë
flladin e veriut – në dorë që ledhaton.

Kur diellin e marr e ta vë kurorë mbi kokë
reflekset blu të detit , brenda të dy syve,
me forcën e Anteut që thithte në tokë
shprish galaktikat e tërësinë e yjeve.

Të kërkova larg , në gji të fantazisë
në detin e kujtimeve dhe të harresës,
në sa ngjyra lulesh , emra dashurish
në oqeanin e pafund, të jetës e të shpresës.

Ti, vetëm ti , që si hëna natën qetëson
dhe në ëndrra nanuritëse e fanit gjithçka,
që si aureolë të ndjek kudo që shkon
mes qiejsh të kaltër, pasionesh të mëdha.

Për mua je gjithësia , pa cak e pa mbarim
një yll , që s’ke të shuar,
je dhembje , je mall për shpirtin tim
një lule, që nuk mbin në dhé të huaj.

Ti je dielli që më zgjon në çdo mëngjes
xhelozia me e dashur kur më thua ”Të dua”,
je më e vogla dhe më e madhja shpresë
ti pra, – vetëm ti , – je gjithçka për mua.