Poezi lirike nga Alfred Molloholli

Poezi lirike nga Alfred Molloholli




Akoma fle ?!


Zgjohu , mike , se do flemë plot shekuj
sot , është koha për marrëzi ,
në buzë , një puthje më ka mbetur
një puthje , që pres të ma japësh Ti !





Kujdes me poetët !


Kur largohesh ti
më ngrin me frymë prej acari
kur pranë të kam
më djeg si muaji gusht ;
''Kujdes me poetët !
Kanë një dell prej të marri
që akullin , ta kthejnë në vatër
të ndezur zjarr e prush !''

Kur jemi të dy
puthjet i numërojmë me gishtat e dorës
nëse unë të fal një
ti , dy puthje më jep ;
''Kujdes me poetët !
Janë miqtë e dëborës
një puthje rezervë
mbajnë gjithmonë në xhep !''

Dhe kur ty s'të kanë gjetur
netëve me hënë
muza e tyre e çartur
do dalë nga shpërgenjtë
dhe në qoftë , që asnjë yll
nga qielli s'ka rënë ,
ata , sajojnë një
dhe e kthejnë në shenjt !





- Lermë pra ... ! -

Lermë pra , të lutem , unë nuk jam për ty
le të mbetet fotoja ime një kujtim i trishtë ,
kurrë , nuk dua të të shoh me lot nëpër sy
e të mëkatoj pafajshëm , me një shpirt të brishtë .

Lermë pra , të lutem , mos e ndiq ëndrrën time
sepse , shpesh miqësi lidh veç me stuhitë ,
herë frymoj me dhimbje nën gjethet e një bime
herë ngrihem mbi qiej , ashtu si perënditë .

Lermë pra , të lutem , mos u bëj e ''keqe''
(ti , ke shpirt të bukur , unë këtë e di ,)
sot , bota ku jetojmë , di të ngrejë veç leqe
a thua , s'janë krijuar nga fjala , - Dashuri .

Lermë pra , se dhe po të duam , nuk na lënë të tjerët
edhe të ringrihemi , do të na rrëzojnë sërish ,
dhe vetëm do të mbetemi të dy , vonë a herët
e me dhimbje , - ndarjen , do përjetojmë dyfish .

Lermë pra ! Madhërishëm të endem nëpër qiejt e mi
ku ndjenja quhet - ndjenë dhe frymon mendimi ,
ku buza , s'rron pa puthjen , pa fjalën , - dashuri
e zemra , derdh veç mjaltë , nga hoje gëzimi .