Poezi nga Vullnet Mato

Poezi nga Vullnet Mato



LUFTA TROJANE BRENDA KOKËS


Mbrëmë, brenda mureve kockore
të kokës sime,
bëhej luftë, si brenda mureve
të kështjellës trojane.
Akejtë e tërbuar të tregut
kishin qiellëzuar çmimet,
sapo kali prej duri i tatimeve,
kapërceu portën qeveritare.

Hekuba ime u kthye e pikëlluar
nga pazari mesdhetar,
ku ca mikenas të babëzitur,
kuletën e saj kishin zbrazur krejt,
për pak barishte stine,
spinaq, presh e panxhar,
sikur të ishin desh me brirë,
të kërcyer nga dheu përpjetë...

E frikësuar nga zemërimi im,
për atë boshatisje kulete,
ajo mendoi se unë, Priami,
do bëja sherr pse bleu karrota.
Por ndonëse i thashë:
“Paratë na marrshin të keqen!”,
gjithë natën gjëmimet e luftës,
më shpërthyen tymnajë nga koka...

I vrarë egërsisht nga kujtimet
jetike të rrogës së vjetër,
kundroja gruan me dhimbje,
tek sillej rreth kuzhinës mjerane,
se ditët e ardhshme, deri në
mini pensionin e muajit tjetër,
kështjella e kokës do më bëhej
gërmadhë e kësaj lufte trojane...





NË SYTË E MI, ENDET I PAPUNI...


Ai sytë i ka ndërruar
me dy liqene të tharë,
me kallamishte qerpikësh
gati për të lotuar...
Te nofullat ka vendosur
të çeliktën darë,
grahmat e urisë
në fyt për t’i penguar...

Në xhepa shtrëngon
dy breshkat e duarve,
me katër këmbët e kokën
të mbledhur grusht.
Trurin e ka të pllakosur
nga udhëkryqi i udhëve,
me katër horizonte shprese
te emigrimi në muzg...

Në tru i qëndron fiksuar
domosdoshmëria e ikjes,
se ka shumë pikëllime
fëmijësh të uritur aty brenda.
Ata me sy të zgurdulluar,
në shekullin e ikjeve kozmike,
shohin kulaç Hënën dhe Marsin
netëve nëpër ëndrra...

Heshtja e dëshpërimit të tij
është gjithë brenga ime,
që shkon tutje postblloqeve
me polici rrethuar...
Mund të isha krejt i qetë
madje i kredhur në gëzime,
sikur ai të shkonte te një yll,
larg Tokës për të punuar...





TI ANONIM NË LOG TË FJALËS
(Njeriut pa emër në internet)


Ti, që nuk nxjerr emrin e vërtetë,
nuk je krenar për emrin tënd në jetë
dhe nuk zotëron të drejtën morale,
të ndeshesh me të tjerët në log fjale.

Ashtu i fshehur pas maskës anonim,
mund të jesh frikacak i zhytur në krim,
mund të jesh hajdut që fsheh njollën,
dikush që hedh gurin dhe fsheh dorën.

Emri i vërtetë, të bën Gjergj Elez Ali,
kurse epiteti anonim, të lë Bajloz të Zi,
që nxjerr shpatën me synime të mprehta,
gjakos fjalët e tjetrit në prita të pabesa.

Lë kundërshtarin të godasë nëpër hije,
pa fytyrën e dukshme, pa emër burrërie.
Qofsh femër e bukur, apo e shëmtuar,
të paktën ndeshu me emrin tënd zbuluar.

Siç bëri Teuta, Shota e Maro Mokra,
e mos sulmo fshehtas me shigjeta dokrrash.
Po ta mbajti, dil në shesh drejtpërdrejt,
të kesh nder te shpata e gjuhës së vërtetë!...

Ose ulu te spektatorët e fushës së madhe,
të ndjekësh garën virtuale me kalorës fjale!...