Poezi nga Myrteza Mara

Poezi nga Myrteza Mara




TRINJAKËT


E përcjell diellin deri në perëndim
Duket si ajo vajza në puthjen e parë
Pas tij më fluturon një psherëtimë
Duke u ledhatuar ëmbël mbi valë!

Qyteti im i ka perëndimet e bukura
Ashtu si ëndrrat në atë gji të ngrohtë
Këtu kultivohen plantacione të puthurash
Këtu dhe dallgët shijojnë si lotë!

Ninullat e këngës kanë lindur nga detet,
Kurorat thuren me degët e ullinjëve
Këtu marin zjarrin edhe tërmetet
Këtu është “Parlamenti i Perëndive”.

Por perëndimet e diellit, mbi të gjitha
Janë si prelud i simfonive të jetës
Perëndimi i bukur, e bukur dhe dita
Binom hyjnor, teorem’e së vërtetës!

Kështu e përcjellin, në qytetin tim
Kryemikun e zjarrtë të Universit
Edhe kur dallgët mbarsen me stuhinë
Dielli, Vlora, Deti - trinjak të planetit!




PAS ÇDO FURTUNE


Grindemi shpesh, si teh vetëtime,
Siç grindet era me flokët e vjeshtës
Grindem me ty për një “thërrime”
Era oshëtinë sikur është orkestër.

Çdo grindje, dihet, e ka një shkak
Edhe erën e nxit, patjetër, një fuqi
Kur unë grindem mar edhe flakë
Dhe era, si unë, shndrrohet në stuhi!

Ndodhin dhe shembje, ndodhin çudira
Këputen degë, shkulen dhe rrënjë
Grindjet e erës prodhojnë stuhira
Grindjet tona shndrrohen në këngë!

Duhen stuhira, duhen gjëmimet,
Ndryshe toka bëhet shkretëtirë
Pastaj vijnë lotët, vijnë ngashërimet
Ne edhe era si dy miq të mirë.

Shkaku i grindjeve janë dashuritë,
Janë sherret e stinëve edhe në qiell
Ndoshta grinden edhe perënditë
Se pas furtunës ka shi, s’ka më erë!




MËRGUAR LUTJET


Brenda skeletit të kornizës,
së dilemës së vjetër,
shtuar grindjet
me orët e lodhura të jetës.

Varret bymehen
nga dhimbjet e gurëve,
postulatet e zverdhura të apostujve
arratisen
pas akrepave të shekujve.

Në muret e mykur të shpirtrave
vetëm klithma të grisura,
pas hijeve mërguar lutjet!...

Oh, sa kafshime
shiten për puthje!





FALEMINDERIT QË JE


Ti më thua e para “mirëmëngjes”,
Dhe “natën e mirë” ti e fundit
Edhe zjarrin e zjarrit ti e ndez
Ti më përhumb në lëndinat e gjumit.

“Ditën e mirë” dhe “mirë se të vish”
Dhe gazin e përcjelljes nga ti e mar
Je ti e para që m’i deh sytë me dritë
Ndaj edhe rruga më bëhet e bardhë.

Je ti që m’i lidh duart rreth qafe
Dhe ma heq lodhjen si me magji
Me një filxhan pimë të dy kafe
Duam të ndihemi dhe pak fëmij!

Me emrin dhe shpirtin tënd
Kam lidhur gjithë fijet e jetës
Çdo fjalë e jotja më bëhet këngë
Me ty ngjit shkallët e së vërtetës!

Përherë jam lutur në sy të qiellit
Kërkoja gjysmën e vetes, munguar
Tani që të kam si ikonën e diellit
Ndihem me krahë për të fluturuar!!

Faleminderit që je! Nuk di pa ty,
Në do kish ajër dhe dritë kjo botë,
Ndoshta s’do dija ç’është një dashuri
Pa ty, edhe të dua, nuk jetoj dot!