Poezi nga Skënder Lazaj

Poezi nga Skënder Lazaj




BOTA JONË


Kemi vite e ndoshta shekuj që njihemi
zihemi, duhemi, si të gjithë kur bjen në dashuri
por sa herë që sy më sy, ne shihemi
aq herë tek njëri- tjetri, zbulojmë një planet të ri!


Me pasion e eksplorojmë, milimetër për milimetër
atë botë të re, zbuluar mes syve planet
kthehemi të rinj, edhe njëher tjetër
dhe ribëjmë botën tonë, at' botë të quajtur jetë!




SHPESH TË NGATRROJ ME HËNËN


Yjet prej qiellit kan rënë
Si kuror të rrin mbi kokë
Hëna netëve del e ngrënë
Dritën të derdhë mbi flokë!

Nëpër ëndrra hyn e del
Porsi hëna nëpër natë
Ti shpupuris e përkëdhel
Ato flokët e tua të art' !

Pa filloj ti thur gërsheta
Të pafundmet, si litarë
Për to thura mijëra rreshta
Në t'pafundmet netë zgjuar!

Kurse ti më thurje ëndrrat
Kur më vije natë për natë
Ndaj shpesh i ngatrroj femrat
Me hënën që rri qiellit lartë!

Prandaj dhe her pas here
Dëshirat si hënës ti shprehë
Ti vezullon me vezullim perle
Fokët me dritë hëne i krehë!




IKËN MORE IKËN


Ikën more ikën
Muarën arratin
Kërkojn Amerikën
Kërkojn Gjermanin!

Dritë në fund tunelit
S'duket asnjë çikë
Ndaj rrugëve të kurbetit
Veç ikë e ikë e ikë!

Me grrahmën e fundit
Shpresa po jep shpirt
Ndaj shqiptari i fundit
Po kërkon të ikë!

Në eshtër ndjen thikën
Ndaj nga sytë- këmbët thyen
Vendi tyre u fut frikën
Ndaj kokën pas se kthyen!

Të tmerruar ikën
E lan Shqipërin
Gjer në palc frikën
Edhe varfërin!

Si s'ndaloi eksodi
Njëher për shqiptarët
Të jetonte robi
Ku lindën të parët.

Se Shqipërin e ligën
Kusarët makutët
E shohin si shtrigën
E rrjepin kopukët!

Kopukët e rropën
Zonjën, Shqipërin
Natën i hapin gropën
Ditën i bëjn varrim!

Zuzar dhe kopuk
Rrënuan Shqipërin
Të shumtët s'kan bukë
Ca u bën zengjin!

E therrën e rropën
Dhe gjakun ja pinë
Thërrasin Europën
Na prit se po vimë!

Atje politika
Ha plaçkit e vrit
Ah ju rëntë pika
I mallkoj me shpirt!

Nëpër këtë vorbull
Ujku ha njerinë
Mjer ti o popull
Mjer populli imë!