Cikël Poetik nga Skënder Lazaj

Cikël Poetik nga Skënder Lazaj




RRËFIMI I NESËRM


Mund ti tregoj nesër, këto puthjet e sotme
para zjarrit të djeshëm, kthyer në hi
do t’them se dikur, ishte një vashë e kolme
ndihesha mbret, kur i rrija përbri !

Ndaj edhe sot, jam e ndihem i tillë
me puthje që ylbere m’ngjizen n’shpirt
buzëqeshjen e Saj me diellin i lidh nje fill
më penetrojnë n’çdo qeliz e labrinth .

T’sotmen Ti, se di se si do ta tregosh nesër
atë zjarrin e djeshëm nëdo e ngasësh serisht
i padukshem ai digjet si brendësia e eshkës
dhe nis e ndez flak kohën e trishtë …




JEHONA E NJË SHPIRTI


Jehona e klithmave rrënqethëse
përplaset honeve të thella
t’shpirtit të Saj
dhe kamuflon gjithësin
me petkun e brymës s’acart’
përngjan me vello nusërie
e gjihçka n’vend e ngrin…
sythat s’buisën më,si pranverën e kaluar
ata kan ftohtë…
as zogjtë shtegtarë,s’u panë sivjet
si mund t’fluturojnin pa ajër ?…
ndonjë cicërimë harabeli dëgjohet tek-tuk
Ret’ janë të papërshkueshme prej rrezeve të diellit
trishtimi i ktheu në ajzberga qiellorë
shpresës dimërake i dëgjohet frymëmarrja e fundit
mes rënkimesh..
pyetjen e kapën ethet…
përse ?
përse ?
përse ?!





NËSE ARRIN


Nëse arrin’ t’më prekësh në skutat më t’errëta
atje ku askush s’ka arritur më parë
nëse arrin’ t’mi mbledhësh gjithë copëzat e shpirtit
honeve shpërndarë…
do t’kem njësh me dritën e syrit
me ajrin që thith,me frymën që mar.




PIKË LOTI

Kur një pik’ loti bje prej syrit
rastësisht jo nuk është gremisur
aty janë dhimbjet e shpirtit
dhimbja e një zemre të krisur !




TË ‘DUA-T’


Me t’dua-t’ s’besoj se e kam egzagjeruar
e kuptoj, përdite e më shumë …
nëse dikur, për mua është përgjëruar
Ajo sot është altari, ku falem unë .

Me t’dua-t’ e Saj, ndizen vetëtima
gjithë dritën e fortë,në zemër përcjell
ndaj dhe që larg, i dëgjohet rektima
me t’dua-t’ e Saj, unë ngrE keshtjell !

Me t’dua-t’ e t’dyve, ndërtojmë ura ylberesh
ku shpirtrat tanë reflektohen mbi harkun e tij
ndaj dhe agimet çelin prej buzëqeshjes
së syve të Saj, ku mëngjeset prijn’ !




ABSURDITET


Dy vëllezër u vranë,për një cop tokë
sot, asnjëri prej tyre s’është më në jetë
përmbi të, s’u muarën vesh dot’
poshtë saj, ndofta prehen të qetë …




PLAGËT E PASHËRUESHME


Plagët janë gjithmonë t’dhimbshme,e di mirë
dhjetra herë i kam provuar hidhësit’ e saj
jamë plagosur rëndë,e plagët sërisht m’janë rir’
por plagët e braktisjes , nuk shërohen kollaj !

Ajo plagë të dhembë edhe ëndrrave , gjumit
dhe syri e shpirti , të gjemiset në lotë e vaj
kam’ duruar dhe duroj edhe plagët e plumbit
por kurrsesi , plagët e braktisjes së Saj .

Prej plumbit vërtet mund të gjesh edhe vdekjen
fundi i fundit njeriu një vdekje e ka hak
por të jetosh-o miq-i vdekur,tërë jetën
të t’them se je i nëmur?! është pak !