POEZI NGA EVA KACANJA

POEZI NGA EVA KACANJA




“Të kundërtat e bëjnë njeriun të fortë, dallgët dhe përplasjet brenda shpirtit të tij i japin emocion. Njeriu o bindet o rebelon. Bindja është e urtë por të lë në hije. Rebelimi është i egër, i pamëshirshëm, i fortë, emocionues, gati ekzekutues por më i bukuri që mund të ekzistojë. Dhe gjëja më e bukur, kur gjithë kjo luftë ndodh brenda vetë individit.”






Arratisje*

*Poezia ”Arratisje” është poezia fituese e Çmimit të parë në Festivalin Poetik “Pranvera Durrsake” 2014


Thashë të iki pyllit sonte,
dhe pse terrin e kam frikë,
ëndrrën time bëra shoqe,
edhe rrugës ik e ik.
Pemët murgj që mërmërijnë,
hije tyre vel i grisur,
para meje një hutin,
si një djall i cakërdisur.
Nuk e pashë një trung të kalbur,
gjë pa jetë mbi tokën zi,
zemra sa s’pushoi nga frika,
dheut këputem pa fuqi.
Teksa gjaku natën ngroh,
dëgjoj ëndrrën tek me flet:
“Cohu mike,s’është asgjë,
një gërvishtje krejt e lehtë!”
Qesh aq fort sa tremb dhe pyllin,
nata qenka thjesht një rreng,
syri territ e gjen yllin,
ëndrra agut bëhet jetë!






INTIMITET

NGA LIBRI ‘STATUJA E SHPIRTIT” BOTUAR 1995


I fola hënës:”Je si portokall!”
Qeshi hëna:”Më kafsho!”
Ah,jo jo qenke flori!
“Merrmë unazë për gishtërinj!”





ZEMRAVE TË DLIRA


Në kullën e reve do të ngjitem për pak,
Me hënën lozonjare do të bëj një hark,
E nga lart do të gjuaj mbi zemrat e dashuruara,
Që me netët e majit grinden të verbuara.

Dhe kur t’I shoh të rrjedhin gjak,
Kupën e qiellit do ta mbush plot,
Do ta ngre atë kupë,do ta pi me afsh,
Për shëndetin e zemrave më të dlira në botë.

Dhe kur nata të largohet porsi një manare,
Me buzët e gjakosura do ta puth mëngjesin,
Do t’I them se vij nga një tokë bujare,
Ndaj të m’I shërojë zemrat që po vdesin.






KRONOS

NGA LIBRI “NË FUND TË ZEMRËS TËNDE” 2004


Jeta,
Një hënë,
që ditët e mia tret
Dhe të sajat mbush…





NËNAT NË ZI


I pashë sot,
Rrugës pranë shtëpisë,
Të veshura hijshëm me rrobën e zisë,
Me shamitë e holla,të bardha borë,
Hedhur lehtas flokëve të përhimtë,
Mbështetur dhimbshëm tek njëra-tjetra;
Mendova:
“Pse kaq të zbehta!”
Gra të heshtura
Që dalin rrallë,
Rrezja s’I sheh,
Për mort s’ka diell.
Nënat e mjera të plakura në zi,
Shkojnë të vajtojnë ata djem të rinj…





EVOLUCION


Mes nanuritjes sonë,
Një krijesë “ndryshe”
Bredh nëpër botë,
Ka fizik të fortë,
Ka zemër,
Nuk e din ë c’ane!
Ka dhe sy,
Dhe fytyrë
Pa ngjyrë…
Qiellin nuk e duron Brenda vetes,
Ecje ka zvarritjen,
Fjalë ka thikën,
Puthje ka vdekjen…





PERËNDESHË E PLAGOSUR


Pranë meje,
Rrëshqet një hije
Si perëndeshë e plagosur…
Flokëzezë,
E parfomusor.

Dy sy hutaqë
Përgjojnë natën
Dhe një psherëtimë…
Iku.
Më njohu,
E njoha,
Ndjeva dhimbje
Dhe pika loti faqeve të mia.
Shoqja e fëmijërisë,
Bukën kërkonte
Në “Platia Amerikis”

E ndoqa me sy mëkatin sonte,
Tek mbytej pa kuptuar rrugës ku kalonte.





KRUJËS


Sa herë kthehem këtu nxjerr mall,
Për erën që përkëdhelet ndër ullinj,
Për pëllumbat që gugasin ndër selvi,
Për qetësinë që nata fal.

Sa herë këtu nxjerr mall,
Për yjet që mund t’I prek me dorë,
Për hënën që më buzëqesh mbi mal,
Për atë që më flen në kraharor.

Sa herë kthehem këtu nxjerr mall,
Për mua,për ty,për ne,
Për puthjet që fshiheshin ndër re,
Për plagët që morëm e dhamë.

U rritëm në udhët e tua plot gurë,
Por dashurinë nuk e harruam kurrë,
Ajo që ti mban është e rrallë,
Sa herë kthehm këtu nxjerr mall.





BUZËT


Për buzët luftë keni bërë,
T’I puthni,
T’I shqyeni,
T’I thithni,
Më pas të kënaqur të qeshni.
Harroni se ,
Mjaltë s’mund të ketë për të tërë,
Ju mbetet vec helmi…





GUSHTIT


Në netët e tua nuk dua të fle,
Në ditët e tua dua vec të rend,
E etur pas dashurisë,
E shfrenuar si një Helenë…
Në mes të fushës e dehur me verë,
Fustani të më ngrihet gjer në qiell,
Kur shiroku të përkulë pemët,
Kur avulli gjakun të ndezë,
Gusht I bukur,
Gusht I pabesë!





KOSOVË

NGA LIBRI “AROMË DHEU” 2011


Ti ke ditëlindjen sot!
Nuk duhen dhurata,
As lule,
Mijëra zemra,
Thurur kurorë dashurinë,
Bashkë me diellin
Vijnë të të puthin Ty!
Ty krijesë e rilindur,
Që ndrin hareshëm,
Ty Kosovë,
Gjysmëndrra që dhemb…!






KURRË MË PARË


Nuk jam ndjerë kurrë më parë,
Kaq në ajër,kaq e dlirë,
Larg prej dheut,përmbi re,
Puth një shpend e prek një yll.

Zemra kurrë s’më regëtiu,
Kështu si më regëtin tani,
Shkrihen akujt,detrat ngihen,
Brigjet s’njohin më kufi.

E pagjumë si xixëllonja,
Natës endur tërë magji,
Si mëndafsh I butë,I ngrohtë,
Hënës hedhur flokët e mi.

Nuk jam ndjerë kurrë më parë,
Kaq e zënë në befasi,
Fjala jote rrjedh nga shpirti,
Bëhem fli në dashuri






AROMË DHEU


Lulëkuqet si zjarre
Përndizen në lëndina,
Dhe unë në këtë natë,
Nuk po gjej qetësi.
I përvidhem shtratit
Si qiellit vetëtima,
Dhe trazimin gjej
Aty ku je Ti.
Je tok’dheu im,
Bëmë trëndafil,
Që aroma ime
Të drithërojë cdo yll!





KRAVATË, S’ JE PËR MUA


Kravatë s’je për mua,
Varju dikujt tjetri,
Për nyjet e tua,
Duhet dorë mjeshtri.

Unë jam harrakate,
Por e pastër borë,
Zotin e kam mik,
Mikun kurrë dashnor.

Jam kaproll I lirë,
Udhëve,ëndrrave,shtigjeve,
Herë përlotur dherave,
Herë krahëvarur yjeve!





DRAKULAT E BARDHA


Pavion i ftohtë,
Një nënë e pagjumë
Shën Mërisë I lutet,
Me lot e me zë.
Fëmi i sëmurë pa jetë i këputet,
S’e ndihmon asnjë.

Mban erë koridori,
Vjeshta ka pshurrur
Në shtratin e një plaku,
Mbledh hundët doktori,
“Armani”përzier aromë amoniaku.
Drakulat e bardha,
“Misionarët e jetës”
Drapërin e vdekjes
Fshehur pas buzëqeshjes…





BISEDË ME ZOTIN


Flinte nën një gur,
Dremiste lehtë ndër gjethe,
U zgjua te unë,
Tek lutesha në heshtje.

Më fal Zoti im,
Por ndihem kaq vetëm!
“Këpute një lule
Dhe mbaje në zemër.”
Kam frikë Zoti im,
Reja fsheh gjithcka.
“Pa re nuk ka shi,
Pa shi lule s’ka!”






HËNËS*

*Poezia fituese e cmimit të dytë në Festivalin Poetik “Pranvera Durrsake” 2001


Rebeluar natës,
Sonte Hënën zura,
Ia rrëmbeva qiellit,
Ndër pëllëmbë e vura.
Dridhej e mjera,
Nën puthjet e mia,
Doja vec të ndjente,
Se c’është dashuria.
Sa shpejt ndrroi formë para syve të mi,
Vec pluhuri hënor,
Më mbeti ndër gishtrinj.
Zemërim dhe dhimbje,
Shpërthyen në kraharor,
Dhe ti moj e bekuar,
Me gen mashkullor!