Poezi nga Adem ABDULLAHU

Poezi nga Adem ABDULLAHU




TI DHE ERA


Shpesh ndjej vjeshtë
të mbushur acar e trishtim,
kullosë të verdhme kreshte
që i rrëzon pushin shtatit tim.

S’kam ndjerë moti erë vere
gjallëri e gjelbërim,
dallëndyshe e të qeta liqene
Ti moj lule në zhblim.

Harruar kam dhe pranverën
kur gjithçka çelë e merr rritë,
Ty moj të dua dhe erën
… që lulishtes me ngadalë më ikë…!





NUK KE FAJ


Nuk ke faj që je e krijuar
Vetëm për dashuri.
As ndjenjat tua…

Dhimbja zgjatën mike
Për gjithçka je e zonja
Por ke ndërgjegje të ngurtë.

Mes nesh kagjithçka!
Madjedhekryevepraka.
Po miqësi?…

Ah, ky sentiment i pandreqshëm.
S’të them gjë tjetër pos të vërtetës.

Unë i lodhur, Ty kureshtare.
Ndaj gjithnjë jam i dashuruar
Në të metat tua të mrekullueshme.

E di pse më mungon lumturia?!
Se të dua vërtetë.
Gjithçka që më dhe i kërkon nga ca!





PIMË DASHURINË


Çdo ditë e më shumë
pijmë gotën e dashurisë.
Ikin mike ditët si lumë
e ne rrimë pranë lumturisë.

Pi ti, ke hisemë shumë,
sa s’është shterur e kulluar.
Mua s’mënginë i dashurisë lumë,
lerë me një gotë e mallkuar.

Gjithçka në jetë ikë e lëvizë,
…ai lëng i derdhur rrëke
shndërrohet në zemër me shtizë
bëhet jetë, këngë, hare…



URA

Ura e Zanave i thanë,
e dashurisë, shumë herë,
e anktheve të çiltra,
e valëve të shqetësimit,
e trokitjes së zemrës,
e shkëmbim shikimit,
herë – herë u pagëzua:
“Ura e trishtimit”.

Dikur e pagëzuan:
“Sheshi i pëllumbave”;
më vonë u shndërrua në arenë
robotësh e pëllumbash.
Por ajo mbeti ngaherë
ujdhesë e dy brigjeve,
e dy zemrave të një dashurie,
e dy anktheve të një shqetësimi.





VAZHDOJ TA DUA JETËN


Që kur lojëra fëmijërie kisha
punën në fushë e në pyllin e largët,
ndjehesha i lumtur
ngase asgjë nuk prisja nga askush!

Kjo kënaqësi e ky ritual vazhdon,
për çudi pa u tradhëtuar kurrë as tani.
Vetvetiu, ndryshojnë vetëm personazhet,
kurse lumturia ime vazhdon,
ngase asgjë nga askush nuk pres…!

Meqë jeta është një udhëtim,
çdo pritje llogaritet një humbje kohe,
neveri dhe rasti i humbur…
Unë kam privilegjin e mospritjes.

Kështu vazhdoj ta dua jetën,
buzëqeshjen, dashurinë…
E ndjej atë. Jetoj në paqe.





HESHTJA IME


Heshtja ime flet zëshëm
edhe atëherë kur pandeh
se injoron apo përçmon…

Heshtja ime nuk ka kuptimin
e të gjitha heshtjeve,
injorimeve a përbuzjeve,
ajo ka në vete:
dhembjen,
mëshirën,
dashurinë,
vuajtjen…

Po,
heshtja ime flet zëshëm në heshtje,
ajo shikon, dëgjon, vuan,
dashuron pa masë
dhe vazhdon të hesht
në pamundësi … të britmës!

Kështu,
kupto heshtjen time,
si urtësi, maturi dhe kufizim,
assesi ndryshe
dhe kurrë përbuzëse.