Perandorja e kështjellës / Nga Muhamet Mustafaj

Perandorja e kështjellës





Nga Muhamet Mustafaj


Dikur,diku në një grykë mali,mbledhja lule i vetmuar.sikur ishte një mal i rrallë,aty-këtu shtriheshin disa shkarpa të tharë dhe ca shkëmbinjë të medhenjë të m' veshur me hardhucë dhe gjarpërinjë të përhimë që levizin shkujdesur.
Vetëm një dorë dukej, mblidhte shkarpa dhe kërkonte thupra thane,ofshante një zë i qjerrë, Më tutje ca lisa të shtrirë për dhe të krasitur, gjysëm të tharë,lakuriq që i tundte era e veriut.
Bri këtij peisazhi, një kështjell e vjetër mbahej krenare.U stepa dhe u afrova ngadalë duke ecur sikur isha në rrethin e tetë në ferrin e Dantes, dhe fillova të veneroj nga një vrimë e vogël e murit të vjeter. Ishte kohë e zymtë dhe rënditja e gurëve të kështjelles veshtrohej shumë e veshtirë.Në anën e djathtë sikur ndodhej porta hyrëse dhe papritur me rastin e hapjes se portës nga dërrasat e vjetruara dëgjova një zë të cjerrë.Përball pashë një fytyrë të vrazhdtë të vjetruar dukej porsi siluetë e zezë, cader e leckosur që tundej në erë.Ajo qëndronte ulur në një shkëmb, flokë pakrehur sikur t'ishte shtrigë e përrallave.
Rënkima dhe era e qelbur s'ndahej dot ndersa plaka me hidhërim të tepruar therriste: eja,eja.Sa më shumë afrohësha ajo rritej shumë e më shumë,këmbët mu këputën s'arrinja dot tek ajo.Ishte përandorja e kësaj kështjelle,e mbylla ngadalë portën e rënduar dhe u largova heshtur.Prapa dëgjohej rënkimë, qielli sterrë, tutje një shkëndijë e vogël qendronte.