Vargje me frymëzim petalesh e aromë trëndafilash! / nga Zejnepe Alili-Rexhepi

Vargje me frymëzim petalesh e aromë trëndafilash!

(Shkëputur nga vëllimi poetik “Ujëvara e syrit”)






Zejnepe Alili-Rexhepi





Mëngjeseve të jetës


Në mëngjeset e ditëve tona,
si trëndafil i posaçelur
me ngjyrë gjaku të ndezur,
si zjarr i vrullshëm dashurie.
Je shpresë, imazh lumturie,
je vetë jeta ime!

Në pasditët e vonuara
u bëre heshtje e rënduar,
loti si vajgur të bie në shpirt
se honeps dot blozën e trishtimit.
Je prtret i lodhur nga koha
me marrëzinë e vetmisë!

Po një ditë, sërish do të jesh
jeta ime e jetuar me pasion,
një ditë pasi të treten pasditët,
të rikthehen mëngjeset e buzëqeshura,
ty, o jeta ime
do të jetoj me pasion!





Jeta në parakalim


Në qytetin e braktisur,
dashuritë qenë zbehur.
Një vogëlushe hapëronte,
në dorë mbante trëndafil
të bardhë…
Çiltërsi!

Në joshjet e shpirtit,
Ajo…vajzë bridhte,
e shoqëronte trëndafili
i kuq.
Dashuri!

E mbi stolat në park ulur
rënien e gjetheve sodiste,
trëndafil të verdhë mbante,
numëronte puthje kujtimesh.
Jeta u zbeh!





Mbi petalet e kohës


Petalet tua të brishta,
t’i perkëdhela me mall.

O trëndafil i gjakut tim!

Befas një lot të rodhi,
si kristal i moçëm
e rigat e shiut mbi qelq,
më ndollën mall për dhembje.

Po…s’ndjeva mall,
as trishtimin e dikurshëm pa ty
veç rigat e shiut mbi shpirt,
strehuar mbi flatrat e kohës.

O trëndafil i gjakut tim!

Petalet tua të brishta,
u gjakosën mbi gjembat e kohës.






Si në ëndërr


Ëndrra zbret mbi qerpikun tim
dhe syri det zbulon thesaret.
Shpirti trazohet si epsh dashurie!

Malli, eh malli djeg si prush,
Loti, eh loti tret gëzimin!

Ti zbret me flatrat e ëndrrës,
loz si era me lulet erëmira
në kopshtin e dashurisë gjuan shigjeta.
E unë pres, pres në ëndërr
shigjetën e ngulur në zemrën e mollës ...
Ajo si në vegim bëhet shtojzovalle,
zanë mali a vashë me shtatin selvi,
faqet shegë përgjakur,
buzët me ëmbëlsi qershie
e gjoksin zjarr jetëgjatësie.

Malli, eh malli djeg si prush,
e loti, eh loti sjell gëzimin!

Kur ëndërrat më zbrisnin mbi qerpik,
si në arkë kujtimesh derdhte lot dashuria,
eh, dashuria qe vetë magjia.





S’më shuan nata


Të përndezur pas etjes, yjet bëjnë sehir
dhe deti i trazuar qetësohet, fle ...
shpirti i robëruar dremit në pritje,
ëndërron një valle trëndafilash
ca pika të kuqe petalesh mbi buzë.

Ankthi është trazues, pritja vrastare,
orëve të mëngjesit vetmia mposhtet,
arsyeja mund pasionoin,
koha plagët i shërron, e dremitur
në pritjen e së nesërmes.

Kur hëna të pushtohet nga yjet,
deti të përgjumet nga vala e qetësuar,
shpirti bredharak le të trazohet…
në pritje sypishë,
mëngjes për mëngjes.





Lozonjarja


Me fustan valëvitës
tantelash që dridhen nga ritmi,
lozte në skenë Ajo,
me flokët rrufshake e lëvizjet çapkëne.
Ata deheshin në përgëzim
të dashurisë së zijosur ...
Buza e trëndafiltë, joshëse si petale
digjej në pëshpëritje e mall.

Ajo…lozonjare, në vallëzim përhidhej!
Në tantelat dridhëse të fustanit lulor,
me një kaltërsi mbretërore
varej krenaria,
ndillej epshi i fshehur,
e përzjarrtë Ajo dridhej.
Flaka e shpirtit rrufeshëm rritej,
e pse…pse të ketë pritje?!





Përndezje


Si lule dremitur në vazo rije,
kundërmoje aromë çiltërsie.
Në mua rrezatoje ëmbëlsi!

Më joshje me shpirtin urtak,
sa herë që buronte mirësia.
Në sy të buzëqeshte lumturia!

Dëshirë e brishtë jete më je,
si gjurmë shiu në pranverë.
Ndër shekuj mall më le!





Si siluetë


Pas grilave të dritares
me bojë të purpurtë lyer,
shoh siluetën tënde të lodhur,
të zverdhur si hije trishtimi...
s’bëzan, s’troket…
kthen kokën mënjanë
si pulëbardhë e plagosur,
shikimi ikën larg mbi stolat
e kopshtit të trëndafiltë.

Stepem në këndin e dhomës...
Pas pak ikjen tënde pres
sa më larg shikimit të perënduar
atëherë, shkëputesh
si një yll nga qielli i ndezur,
bukurezë shpirti më bëhesh,
të përgjërohem: më shpëto!
Mëshira s’preku siluetën e gjymtuar,
në heshtje më le të pres!.





Atë çast


Nëse vjen…nëse,
eja në çastin e pushtimit të madh
kur bota është e jona!
Me verë të lagim buzët,
si trëndafil në vazon e argjendtë,
si ëndrrat në mua dritë,
joshëse të fatit tim.
Pse dergjemi pabesisht dhe larg,
atje ku vargu as fjala s’nguron?!
Më pas lutem, e lodhur shpresoj
të të dua …nëse vjen!





Imazhe të prera


Teksa qiriri merrte flakë
e shpirti prush përndizej,
koha zverdhej si kujtim,
ëndrra zbriste ngadalë
po si nur hyjnie,
puthja m’prekte mbi qepallë
si magji dlirësie.

Si zogjtë kapur në valle,
si flutura në këngë hareje,
dashuritë e mërguara
në zemër me ngulm trokasin,
vështrimet lulëzojnë si manushaqe,
kujtimet e trazuara gjejnë kthim
për të pushtuar me mall.

(Nepi)