Poezi nga DRAGANA TRIPKOVIĆ – MALI I ZI / Përktheu Anton Gojçaj

Poezi nga DRAGANA TRIPKOVIĆ – MALI I ZI






Përktheu Anton Gojçaj





KONJI NA ASFALTU


Meni je dovoljno paklo cigareta
i pola rezervoara goriva.
Onda mogu da odem daleko
od svjetala grada,
prečicama koje mnogo ne znače.

Mogu da pustim neke jeftine note
da one voze mjesto mene.

Nove ljubavi mojih starih ljubavnika
tada će postati još gore. Prave prljave kučke,
koje me potpuno mrze.

Vozim i sve to,
čekam sopstveni trijumf bez borbe.
Odgovor.
Mantru nas ostavljenih.

A kad krenem nazad prema gradu,
padaće kiša.

Sasvim je dobro
što se sada vraćam.

Blizu kuće, na posljednjem bulevaru,
dočekaće me konji.
Njih dva-tri ciganska kljuseta.
Oni me uvjek gledaju hladno.

Tako su dirljivi
konji na asfaltu.





KUAJT NË ASFALT


Më mjafton një paketë cigare
dhe gjysmë rezervuari karburant.
Atëherë mund të iki
nga dritat e qytetit,
shkurtoreve që nuk peshojnë shumë.

Mund t’i lë disa nota të rëndomta
që ta drejtojnë makinën në vend meje.

Dashuritë e reja të dashnorëve të mi të vjetër
pastaj do të jenë edhe më të këqija. Bushtra të ndyta
që më urrejnë plotësisht.

I jap makinës dhe ashtu,
Pres triumfin personal pa luftë.
Përgjigjen.
Mantrën e ne të braktisurve.

E kur të nisem mbrapa në qytet,
shi do të bjerë.

Është gjë e mirë fare
që po kthehem tani.

Afër shtëpisë, në bulevardin e fundit,
do të më presin kuajt.
Ata dy-tre kuaj ciganësh.
Gjithmonë më shikojnë ftohtë.

Janë aq mallëngjyes
Kuajt në asfalt.




KURVE I UMJETNICI


U američkim filmovima
kurve su lijepe.

Mi nemamo filmove
pa možda zato, ali
samo zato,
ove naše su nabrekle
od dopa,
ružne i gadne,
i mirišu na snošaj
kao na obavezu.

Gotovo svaka od njih
voli neku mušku svinju,
koju nikad imati neće,
a to ih ne odvaja od ostalih
žena.

Umjetnici u američkim filmovima
su uvijek prljavi i jadni.

Mi nemamo novca,
ni jezika nemamo,
pa možda zato, ali
sigurno zato,
ovi naši žive u velikim
kućama, čistih košulja i
uredne frizure, sa suprugom
i djecom.

Uglavnom, svaki od njih
pije samo na svečanostima
i glasa za vlast.





PUTANAT DHE ARTISTËT


Në filmat amerikanë
të bukura janë putanat..
Ne nuk kemi filma
dhe ndoshta për këtë, por
veç për këtë gjë,
këto tonat janë enjtur
nga droga,
të shëmtuara e neveritëse,
dhe kundërmojnë në seks
si të ishte detyrim.

Gati çdonjëra prej tyre
dashuron një thi mashkull,
të cilin kurrë nuk do ta posedojë,
por kjo nuk i ndan nga tjerat
femra.

Artistët në filmat amerikanë
janë gjithmonë të ndyrë e të mjerë.

Ne s’kemi para,
as gjuhë nuk kemi,
prandaj ndoshta, po
sigurisht për këtë arsye,
këta tanët jetojnë në shtëpi
të mëdha, me këmisha të pastra
dhe flokë të mirëmbajtur, me bashkëshorten
dhe fëmijët.

Kryesisht, çdonjëri prej tyre
pi vetëm në raste solemne
dhe voton për pushtetin.





***

Ljudi dolaze sa svih strana,
nudeći tijela toplom bogu.
Na svoja lica stavljaju puter i
čekaju da se pretvori u ulje.

Ne kupaju se,
ne šišaju,
nit' briju.
U ritualnim danima
mijenjaju novac za smeće i lako povraćanje.
Jedni drugima skidaju kožu i posipaju se solju.
Iskreno vrijeme stavljaju između čula za stid
da im posluzi u trenucima smijeha.
Turisti.





* * *

Vijnë njerëz nga të gjitha anët
duke ia ofruar trupat zotit të nxehtë.
Mbi fytyrat e veta qesin pudër
dhe presin të shndërrohet në vaj.

Nuk lahen,
nuk qethen,
nuk rruhen.

Në ditët rituale,
i këmbejnë të hollat për plehra dhe të vjellura të kollajta.
Ia zhveshin lëkurën njëri-tjetrit dhe kriposen.
Kohën e vendosin sinqerisht ndërmjet shqisave të turpit
që t’u shërbejë në çastet e të qeshurave.
Turistët.





MI SE NIKADA NEĆEMO UMORITI OD PUTOVANJA


Pogledom u nebo danas
možemo vidjeti samo airbus.

Za ono što se dolje dešava -
neophodan je stomak.

Prije bilo kakvog početka
treba uzeti za ozbiljno
da u odsustvu
stanuje Biće.

Obično petkom uveče, nabacani dekor
vulgarno zove na bis.
Predugo stajanje zahtijeva
pravilnu...
Liniju oslonca, koju ometa numera,
tek počela, a nepovratno tužna.
Blijeda mladost je onanijski
snažna.

Ovdje više ni kiša ne traje dugo,
osim u nepristupačnim djelovima
slabo naseljene zemlje.
Prazne godine ne označavaju
čak ni sopstvenu ništavnost.

Tako je prividno jasno!

Ne može se govoriti u množini o
nama, proizvođačima jedinstva zla.
Mi se nikada nećemo umoriti od putovanja,
nikad biti ispraćani -
a uvijek ćemo odmarati naša stopala.

Sve mi liči na kompromis.






NUK DO TË LODHEMI KURRË SË UDHËTUARI


Me shikim kah qielli sot
mund ta shohim veç airbusin.

Për atë që ndodh poshtë –
patjetër duhet stomaku.

Para çdo fillimi
duhet marrë seriozisht
se Qenia banon
në mungesë.

Zakonisht të premten në mbrëmje, dekori i hedhur
fton vulgarisht në bis.
Qëndrimi tepër i gjatë e kërkon
të rregullt...
Vijën mbështetëse, që e pengon numri,
i sapofilluar, por pakthyeshëm i trishtë.
Rinia e zbehtë është e fuqishme si masturbim.

Këtu as shiu më nuk zgjat shumë,
përveç në viset e paarritshme
të vendit tonë të populluar dobët.
Vitet e zbrazëta më nuk shënojnë
as hiçin e vet.

Duket gjoja fare e qartë!

Nuk mund të flitet në shumës për
ne, prodhuesit e unitetit të së keqes.
Nuk do të lodhemi kurrë së udhëtuari,
Kurrë s’do të na përcjellin -
por gjithmonë do t’i pushojmë tabanët tonë.

E tëra më përngjan në kompromis.




VJEŠTINA

Postojalo je nešto veoma vrijedno,
što se izgubilo vremenom.
Vještina, koja je nekad nekome bila potrebna.
Delikatni poremećaj svijesti,
Zato što je samo istorija bolesti
kontinuitet.
Stvarnost je ono što se ne vidi i ne čuje.
Ta, loša metafora dozvoljava da sve može biti
zapisano.
A kako zna biti degutantno ono što može biti zapisano...
Kao opterećenost tradicijom,
kao stijena neka.

I ako se pitaš postoji li ljubav,
odmahnuću glavom u određenom pravcu.
Misao je nespremna u obilju konstrukcija,
visokih čeličnih ograda.

I nije sve riječ,
i nije sve pjesma.
Kao što sve ne može biti odjeća.
Kao što sve se ne može znati.

***

Na obalama, na kojima nijesu dokovi,
(Thomase, mi jedva da pristaništa imamo)
Na tim našim obalama, čekao se znak.

Jedino tu su bile važne istine mudraca,
i nevažne njihove gluposti.

Kako simbol može da bude licemjeran,
kao paranoični pijesak i omeđeni horizont, iza kojeg
sigurno nema mnogo svijeta.
Bar ne onog koji već ne poznaješ,
i koji nijesi odsanjao nekom vještinom.

U svakoj od tih počasti uma, bezmjerna je
bilo koja vrijednost.
Baš je dobro što stvari nestaju,
jer mogu ponovo biti otkrivene.
To je jedina besmrtnost.
U ništenju i ponovnom stvaranju.

***

Na put kad kreneš,
ne onaj za Itaku,
nego neki drugi, tu po periferiji,
budi svjestan koliko je stara zemlja po kojoj
prosipaš svoje bezvrijedne korake.

Ako misliš da ćeš se snaći jer imaš u sebi gen,
sjeti se da je svaki kosmopolita
ubijen prije nego je izustio tu riječ.

I nemoj misliti da te išta čuva,
zato što vještinu moraš steći sam.

Ne znam ja mnogo više od tebe,
jer kad počnem ovako intimno
da ti se obraćam, tek onda me čekaju
neistine.

I ja čekam kao ti, i ne znam
kao svi.





SHKATHTËSI

Ishte diçka me vlerë,
që u humb në kohë.
Shkathtësi, për të cilën dikush dikur kishte nevojë.
Çrregullimi delikat i vetëdijes,
se veç historia e sëmundjes është
kontinuitet.
Njëmendësi është çka nuk shihet as dëgjohet.
Kjo metaforë e dobët lejon që gjithçka të mund
të shkruhet.
E sa pashije di të jetë ajo që mund të shkruhet...
Si ngarkimi me traditën,
si një shkëmb.


Dhe nëse pyetesh a ekziston dashuria,
unë e tund kokën në një drejtim të caktuar.
Mendimi nuk është i gatshëm për shumësi konstruksionesh,
të parmakëve të lartë prej çeliku.

Dhe nuk është gjithçka fjalë,
dhe nuk është gjithçka këngë.
Ashtu siç nuk mund të jetë gjithçka veshmbathje.
Ashtu siç nuk mund të dihet gjithçka.



***

Në brigje, ku s’ka mole,
(Thomas, ne mezi që kemi porte).
Në ato brigjet tona, pritej shenja.

Vetëm aty ishin të rëndësishme të vërtetat e dijetarëve,
e marrëzitë e tyre të parëndësishme.

Si mund të jetë dyfytyrësh simboli,
si zall paranoik dhe horizont i përkufizuar, pas të cilit
sigurisht nuk ka shumë botë.
Së paku jo të tillë që veç nuk e njeh,
Dhe që nuk e ka ëndërruar me ndonjë shkathtësi.

Në secili nga nderimet e mendjes, e pamatshme është cilado vlerë.
Është mirë që gjërat zhduken,
Sepse mund të zbulohen përsëri.
Kjo është e vetmja pavdekësi.
Asgjësimi dhe të krijuarit sërish.


***

Në rrugë kur të nisesh,
jo për në Itakë,
por diku tjetër, aty në periferi,
kuptoje sa e lashtë është toka nëpër të
cilën i hedh hapat e tu të pavlefshëm.

Nëse mendon se ia del ngase në vete e ke gjenin,
kujtohu se çdo kozmopolit
është vrarë para se ta shqiptonte këtë fjalë.

Dhe mos mendo se të ruan diçka,
sepse shkathtësinë duhet ta zotërosh vetë.

Nuk di unë më tepër se ti,
sepse kur filloj të të flas kaq
intimisht, veç atëherë më presin
të pavërtetat.

Edhe unë pres si ti, dhe nuk di
si të gjithë.