Poezi nga Xhavit Gasa

Poezi nga Xhavit Gasa




HISTORI LISI


Kur ka lind lisi askush se mban mend,
përveç tokës që e mban dhe ushqen,
që të dini gjithçka për historinë e lisit,
duhet pyetur toka që e lindi dhe e rriti..

Pyeta unë një ditë timen tokën nanë,
të gjithë kemi hise mbi tokën dhe diellin,
të lutem toka ime pse lisi ka shumë plagë,
rrënjën tek ti, shpërnda copë copë degët.

Eh,mor bir i im i dashur më tha toka nanë,
i lindur heret lisi ndër të parët mbi tokë,
më i bukuri ndër lisat më shtatlartë,
nga zilia filluan ti rrëbenin nga një copë.

Një ditë tha toka këtu mbollën një ferrë,
më mashtruan është bimë magjike thanë,
shpejt u rrit lisit u kacavjerr nëper degë,
akoma degëve t'lisit kacavirret ferra plakë.

Mundohen lisit t'ja thajne lisit trup e degë,
rrënjët në zemër të nanës shkojnë thellë..




GARË


Garë,
me fjalë,
me premtime,
me zhgënjime,
me brryla,
me pyka,
gjithandej,
të vegjël,
të mëdhej....

Sikur
të garonin,
të gjithë,
vetëm,
për mirë!!!!!!





MJEGULLNAJA

(ish sigurimsat)


Hisen që na takonte nga drita e diellit
s'ja lëshuam kurrë mjegullës hijezezë,
dritën diellit që ndriçon e ngroh njerzit,
si bujku tokën ne e mbollëm në zemër...

Syri ynë i s'u mashtrua nga diejt e rremë,
se ata nuk ishin diej por mjegullnajë,
që kujtonin se mbulonin diellin e vertetë,
fshiheshin dritës së tij si dhelpra e çakallë.

Kur mjegullnaja hijezezë kjo rrobë u gris,
netëve ferrave e skutave për diejt e rremë,
verbuar nga dielli i vërtetë mbetur lakuriq,
rrugëve don t'kafshojë por s'ka dhëmbë..