Poezi nga Anila Mjergullosh Toto

Anila Mjergullosh Toto

Anila Mjergullosh Toto është lindur e rritur në qytetin e Vlorës. Studimet i ka kryer qytetin e saj të lindjes Dega Mësuesi në Universitetin "Ismail Qemali" Vlorë, si dhe Masterin për degën përkatëse e ndjek në vazhdimësi ne Akademine e Thellimit dhe Mjeshtërisë së Mësimdhënies Tirane ! Bën pjesë në Klubin e Krijuesve vlonjatë "Petro Marko", ku eshte vlerësuar me Çmimin e Tretë në konkursin e 100 Vjetorit të Pavarësisë !

Poezi nga Anila Mjergullosh Toto

Për hir të fëmijës

Për hir të fëmijës, une jam për paqen,
Për hir të fëmijës, armët i dorëzoj,
Për hir të fëmijës, ngushtoj largpamjen,
Për hir të tij, te vdes, s'guxoj !
Për hir të fëmijës, një kup verë, të mbys gëzim e mallkim pa gjak,
Për hir të fëmijës, dhe nje plage ne zemer,
Për hir të fëmijës,.. një sedër - Plage !
Për hir të fëmijës, vetes luftë i hap !
Pasqyrë
Nuk thënkam dot 'jeta s'ka kuptim',
Edhe kur të ndihem rob i lotit,
Më edukuan të buzëqesh që femije,
Unë jam në tokë, lart biri i zotit !
Malet si male të rënde rrijnë,
fushat si fusha i binden qiellit,
herë mbyten diellit në shkretëtirë ,
herë thithin shirat, pastaj jetë mbjellin,
Detet si dete mbulojnë thellësitë,
njerzit si njerëz fatet provojnë ,
më pak më shumë shpresë lindin dashuritë,
më pak më shumë ender zotat mashtrojnë !
BLU
Në lojën tonë të syve unë i dashur humb.
Ti e di, bluja ka mashtruar shpirtin tim.
Si ky shtrat i lashtë i këtij deti blu ,
Ku delfinët e shpirtit lozin dashuritë .


GABIMI


Lejohet, o njerëz, shpirti të gabojë,
Ka rëndësi gabimi në këtë jetë.
Në turrën e zjarrit njëqindfish paguan
Trupi që ka mbet.
Lejohet o njerëz, në jetë pak mëkat.
Me zjarrin e turrës lirinë ta përziej.
Pa le t’i jap e të marrë ndërshkimin më të lartë
Tashmë, s’ka pendesë ta ndiej.
Ju, e patë Vlorën nga maja e kodrës,
Shtëpitë e vjetra, bulevardin e lashtë.
Unë shtrengoja baltën në pellemben e dorës,
Për ti vjedhur erën, ngjyrë edhe fat.
Edhe prap do të kthehem, se detin lash pas,
Udhëve që vijnë, afër edhe larg !


PËRBALLJE


Më shumë ujqër se qengja në këtë botë,
Syndezurit e etur për gjak.
Kështu ka qënë dje, kështu është dhe sot,
Po qielli pse nuk merr hak?!
Përballem me ujkun, me tehun e syrit,
(Pak gjak nga ujku dhe unë kam.)
Ata që pagëzohen me emrin “Vampir”,
Përveç se njerëz, gjë tjetër s’janë!
Ballëpërballë zemërimi dhe frika,
Unë nga ujku, por dhe ujku nga unë.
Ai është mjeshtër në kurthe e prita,
Unë në marrëzinë time, furtunë.
Furtuna e njeriut ndizet për jetën,
Për tokën, për diellin, për yjet.
Lakmia e ujkut ushqehet me vdekje,
Pjellat e natës rritur në hije.
Përherë në luftë me ujqët tinëzar,
Betejë pambarim sa të ketë tokë.
Ujku i mundur me bisht ndër shalë,
Këtu mbi këtë dhè, njeriu Zot!


UDHËVE QË VIJNË


Ju, e patë Vlorën nga maja e kodrës,
Shtëpitë e vjetra, bulevardin e lashtë.
Unë shtrengoja baltën në pëllëmben e dorës,
Për ti vjedhur erën, ngjyrë edhe fat.
Edhe prap do të kthehem, se detin lash pas,
Udhëve që vijnë, afër edhe larg !


******

Merreni shpirtin, ndajeni në copa
Atyre që s'kanë, t'u japim nga pak.
Të na ndihet mik edhe vetë epoka.
Me shpresë të lindim, një kryeëngjëll aty lart.