Poezi nga Lulzim Hajdari

Lulzim Hajdari

Poezi nga Lulzim Hajdari


.........Kush Jam..

Ehh Kush jam se di, se kuptoj, se marr vesh..
A shpirt poeti degdisur horizonteve pa fund të përhimta
A aventurjer që fluturoj mbi male, kodra, detra e oqeane
Kalorës mbi kalin e bardhë që dehet nga erërat e furishme dhe kërkon lavdi
A një copë tokë e pahapur, a livadh i vijzuar për varr
Kandil i ndezur në shtëpin e re e sapo ndërtuar,
A një goshdë e dryshkur nga harresa, në dërrasën e brejtur nga vitet
Një qiri i ndezur në një tunel, Ku hana dot s'depërton
A ajsberg i frikshëm, ku anija e shpresës lundron
E endem ndër kohrat e mia historike kërkoj e kërkoj
Por një plak me mjeker gjer në gjunjë, Ilir, Arbëresh, a pellazgë,
S'me la më mua të vazhdojë —




Mërgimtari

I heshtur, harlisur, e degdisur pa drejtim
Si zog i ndarë nga shokët, i vetëm për shtegtim
Kaptuar male e kodra, e prapë mbytur n’mallëngjim
Se malli ty të kalli, e nga bregu s’tu hoq ai veshtrim…
Se jeta e pamëshirmshme, e pashpirt, mizore
Rrugës së madhe të botës, si plaçk pa vlere të hodhi
E vitet po ikin, trupi i gërmuar e kryet zbardhue
Për pak dhe, lule bjeshke, e për at vendlindje t’bukur përmallue
Se rrënjët e shkulura a zorë për me zanë, e fruta të ambël me dhanë..
Se vetëm në vend të vetë peshon guri i rëndë
Dhe nanës së shkret, perendimit , andej, i iki ai shikim
Kërkon birin e vet, ta preki, si dikur ta shtrëngoj në gji….



U këpute e njomë….

Rrugës së shkretëtirave të pafund, eci i vetmuar
Drejt horizonteve blu kërkoj dy sy të zinjë
Humbëtirave të pashpresa kërkoj dy sy të shkruar
Pezull, të patretur, përmalluar n’at dhe të zi
I etur për pakëz ajër, jetë, vend për shpirtin e saj
Ëndërr e mbetur në mes, a vegim nën hanën e zjarrt
Ike si Zanë mali, a lule pjeshke për ujë e tharë
U këpute e njomë, pa zë, si telat e mi mbi kitar
Pranë varrit tënd qëndroj, me sytë posht të enjtur kërkoj
Dy sy të zinjë, të shkruar që thellësisht dheun e shpojnë
E me kitarën ndër duar, e me buzët që më dridhen filloj dhe këndoj
A e ndjenë shpirtin si vajton, zanin im a t’vjenë n’atë botë.



Bukuria jote

Kur të mbyllësh syt mendo veq për mua
Se do të vij ndër ëndra e të të them të dua
Kur trupin lëshuar ta kesh mbi krevat
Me kemishën e natës, z’bërthyeshëm pa faj
Unë lehtë do të prek, mos të zgjoj nga gjumi
Nga prushi zjarrmitës, flakëroj i gjithi
E do të dalë unë lehtshëm, si gjethja e vjeshtës
E do shkoj te lumi, mu te uji i bjeshkës
Kur të dëgjosh nesër se ujvara m’ka marrë
Mos u merzit fare aspak ti mos më qaj
S’dua lot ndër sy, as edhe rënkime
Bukuria jote ma plasi zemrën time



Njëqind vjetë

Kohë e mirë erdh, po thot Plaku
Që njëmij thinja i kish mbi krye
Njëmij vite i kish jetue
E kta vite shum kish luftue
Për këtë tok ish sakrifikue
E shumë plagve u kish mbijetue
Therë e pre e sakatue
Veq Flamurin mos me ja rrzue
Po fletë urtë e dalngadalë
Të bashkohemi si kurr më parë
100 vjet shtetë, një flamur, një ideal
Amanet kët tokë të vjetër sa të jemi gjallë.



*Në qiellin e shtatë..*

Mi ngule sytë në mesrrugën time e dashur
E une qesha me syt e mi të kristaltë
Me buzën tënde me ftove, me tundoj lekura jote e bardhe,
Dhe gjithë at bukuri ma fale, moj hyjnesh e rralle.
E nën çarqafët e bardhë livandosur me kurmin tënd
Digjem i tëri nga afshi kur të shoh të zhveshur ashtu lakuriq
Hedhim dy hapa drejt njëri tjetrit, e buza buzën prek
E hedh cigaren e dashur, s ka vend se koha është e shtrejt
Ndihemi te lirë, të lumtur në qiellin e shtatë
Çarqafet rrudhosen rrëmbimshëm mbi këtë krevat
Ekstazë, mërmëritje, fjalë dhe të pakuptimta
Ekzplorim, erotik,” epshi i tendosur s ka të sosur.
E gjoksi jot i fryrë, gofon bashkë me zemrën time
Njëtrajtësojn rrahjet, shkrihen të dyja në një guack
Thesar i pazbuluar, një perri e rrallë, famë me ty do marrë
Kujtimi, ëndrra a vetë jeta, qenka dashuri e marrë….



Vala puthte bregun

Nën tingut e trisht që lëshon një kitar
Prita me padurim mbrëmjen që hëna të dalë
Kujtimet e dhimbshme shpirtin ma kanë vra
Si gongje trëndafili ishe dashuri e parë
Shëtisnim bregdetit të qeshur, plot dashuri
Vala puthte bregun e unë të puthja ty
Dielli thoje fletë me rreze e qielli me shi
Unë flas me zemër, mbi ty s’dua njëri
Ndarja qenka e rënd, e rënd sa një mal
Të të humbisja ndonjëher, s’besoja kurrsesi
Se humbjes do i jepja unë syt e mi
Dhe verbërisht do të doja vetëm ty.



Deti me emrin dashuri..

Nën muzgun e mbrëmjes n’perendim
E nën dritën e hanës së praruar
Nën ritmin e fëshfërimës së gjetheve të njoma
U njohëm ne të dy, mes vargut të pasjonuar
U zhytëm të dy në një detë, me emrin dashuri
Dhe ç’do ditë na lagte ky detë, me dallgët e tij
E nën qiellin e kaltër, blu, pa asnjë re
Dhe yjet zili na kishin, kur drit lëshonin mbi ne