Poezi nga Dashamir Malo

Poezi nga Dashamir Malo




Dashamir Malo




NË SALLËN E BIBLIOTEKËS

Të shoh përherë mes librave,
ulur tek vendi tënd i përhershëm,
në sallën e mbushur përplot me lexuaes.
Të gjithë kinse lexojmë,
dhe ashtu si pa dashur të vështrojmë
vetëm ty.

Gjithë qënia jote
më ngjan
si përmbajtia dhe forma e një libri “Bestseller”,
që ende se kam lexuar!






* * *


…Të heshtura muret e gurta
të shtëpisë së Kadaresë
dhe catia prej guri,
dhe strehët e gjata,
si qepalla dhe qerpikë të rënduara
në pritje të restaurimit.
Në portën e shtëpisë përbri,
tre gjimnaziste u stukën
për shkak të shiut të beftë
të shtatorit.
Hyra më në fund
në (Udhën) Sokakun e të Marrëve.
Ishte hera e parë
që u ndjeva aqë në paqe
me veten time
me marrëzitë
që kam bërë.







BIE NJE SHI VJESHTE

(shkëputur nga vëllimi poetik “Fshehja e lotit” 2006)


rrugët krejt i lag
gjethet krejt i shtie
bie një shi vjeshte
një shi vjeshte bie

as gëzim më sjell
as trishtim më bie
bie një shi vjeshte
një shi vjeshte bie

udhës së përbaltur
të prisja të vije
bie një shi vjeshte
një shi vjeshte bie

iki pastaj muzgut
tinëz si një hije
bie një shi vjeshte
një shi vjeshte bie

nis këndoj me vete
një kënge vetmie
bie një shi vjeshte
një shi vjeshte bie






***


Nuk e prita me lirika eseniane,
as me tufa lulesh, nuk e prita.
Thjesht i fola nën zë;
Ëshrë e rrezikshme të kesh mike një femër
kaqë të vecantë sa ty.
Për t’iu ruajtur rrezatimit të saj,
u përpoqa të mos i qënroj gjithë kohës pranë.
As mesditën e ditën së nesërme
nuk e ndoqa pas,
kur shkoi të lahej fillikate në det.
Nuk u bëra xheloz me ata që shkuan ta vështronin
tek luante me valët e Jonit.
Pas kaqë ditësh,
edhe sot,
jam xheloz me detin e tetorit.







IKJET


Furtunë Ndjellëse,
Ti e di, të gjitha ikjet,
(sidomos ikje të tilla si kjo),
lënë shije të hidhur pas.
Ja pse unë nuk dola të të përcillia mëngjesin
e djeshëm!
Ti (s)’ke shkuar.
Dhe nëse tani bëj për nga lokali im i preferuar
(Ti nuk ke qënë kurrë në atë lokal),
ku unë pi të vetmen kafe të ditës,
me siguri do të të gjej të ulur, diku,
tek tavoninat me pamje nga Joni.
Pastaj…
pastaj kamarieri do të vijë të më sjelli kafen,
këtë herë shqeto,
përzier me copëza të akullta
vetmie dhe malli.







QENI I ZONJËS SË PADUKSHME


Është ora kur ti ha sillën,
sillën tënde të thjeshtë
(apo mëngjesin shqiptar sic e quaj unë shpesh).
Byrek dhe dhallë,
dallë futur në bidona që më parë u përkisnin firmave
që prodhojnë ujin në këtë vend.
E ndërsa ti ulesh në një nga tavolinat
vendosur përgjatë trotuarit,
të mbrin silla nga zotëria i lokalit,
i cili afrohet duke tundur bidonin e dallit
për të ripërzier ujin dhe dallin.
Dallin që ka precipituar poshtë gjysmës së bidonit.
Është ora kur në gjirin e kaltër të detit
shfaqet ndonjë anije e huaj,
me vela
si një copës shprese e bardhë.
Dhë ti guxon të zgjatësh kokën
dhe të vështrosh kah e nesërmja,
si të veshtroje me drojë buzë një zgripi,
duke mos e ditur se cfarë pamje do të të shfaqej.
Ndërsa përtypesh,
si zakonisht, prej trotuarit përballë
vjen një qen shtëpie.
Nje qen që nuk di as se cilës racë i përket
(nuk të ka interesuar kurrë të dish për sojin e qenve).
Nje qen që i gëzohet liridalies së mëngjesit,
ndërsa e zonja e tij e vështron
pas perdeve të rënda të sallonit,
atje në katit të dytë.
Prej shijeve dhe prirjeve të qenit,
ti tashmë ke njohur edhe zonjën e tij,
zonjën që s’e ke parë kurrë.





* * *

Mbi rërën e nxehtë,
gjurmët e një këmbe elegante.
Mbi gjurmët e freskëta, një kapele.
Mbi kapele, një trëndafil i kuq.
Padyshim,
ketej pari,
duhet të ketë kaluar Ajo,
Pranvera (1) vetë!