Cikël poetik nga Vëllimi poetik "Pikturoj në qiell ” i autores Farida Ramadani

Cikël poetik nga Vëllimi poetik "Pikturoj në qiell ” i autores Farida Ramadani





Farida Ramadani





Emri yt

Sa herë dëshiroj të shkruaj
një emër,
Shkronja yte vjen e para,
Dua ta largoj, por nuk di se si…?!
Pse çdo fjalë fillon nga Ti.

Mundohem e mundohem...
Ndiej sytë, më tërbohen,
Sapo filloj sërish të shkruaj,
Shkronjat me emrin tënd luajnë.

Largoj fletën, marr një tjetër,
Përsëri ngjason e njëjta letër…
Kaq fort emri yt qenka ngulitur,
S’largohet prej letrës,dhe duke i
bërtitur!

E detyruar fort i thërras,
Si e llastuar shprehet në gaz,
Nga e zhubrosur, letra drejtohet,
Të njëjtat shkronja, papritur,
sistemohen!

Buzëgaz unë i mbledh,
Emrin tënd përsëri përcjell.
Hyj në kuptim, kërkoj me zemër:
Këmbëngulës sytë të njëjtin emër!






Shkruajmë me ndjenja


Sa më shumë të lexosh,
aq më shumë do të ndjesh.
Impulsi i ngrohtë,
prej thellësisë çel.
Por librin,
s’do të lë ta mbarosh,
se do të “mbërthej keqas”,
këtë vetë do e kuptosh.

Eh, të lexuar me ndjenja!
Librin me këtë stil
e çojmë në fund,
ashtu të dy në tundim,
prologojmë te bukurën lojë,
tërë gazmim...





Magji mashkullore


Të gjithë,
për bukuri femërore,
shkruajnë, pa kuptuar,
se pa meshkuj,
bota shuhet.
Edhe ato kanë plot hijeshi,
bukuri e magji,
kanë cilësi të kërkuar,
nga ajo që preferohet...
E kush nuk kërkon
Të munguarën …!?





Vajzat miklojnë


Një vajzë,
po miklonte një djalosh,
herë me kokën lart,
herë poshtë.
Zhubravit në mendje,
tiparet e tij,
i sistemon,
siç dëshiron t’i arrijë.
Hedh hapat drejt tij,
rrugëtuar me ndjenjat,
që e përfshijnë.
Ngatërrohet, sa nuk bie,
vetes s’po i gjente fije…





Ti më ngatërron


Dashuri, si forcë e egër,
provoj të të bëj kontroll,
po ti bie në ngatërrim...
shtrydh mendjen në kuptim...

Po më të hutuar më lë,
të dashuruar dhe të lirë...
Ç’lumturi dhe tmerr,
njëkohësisht:
Mëshirë e vrer!...

Fsheh sekrete të mëdha,
me lot muron kala...
Sytë e përkufizuar: “Më të bukur”,
nga ty tashmë kanë humbur!

Preferoj të ngrihem,
të ngjitem në shkallë,
të lexoj pa shkronja,
të kuptoj pa fjalë!

Ç’mësove nga ky lëndim,
nëse më ke njohur.
Do të kesh një shpërblim,
prej meje tashmë e panjohur...





Më mirë siç je


Po zbrisja shkallët,
dy e nga dy,
Ai priste poshtë...
Ishte aty.
“Sa u vonove!” - më tha.
Po unë rrugën bëra shpejt,
shkallët dy nga dy i kapërceva.
Eh, ky hap i “drejtë”!

Kapur përdore,
në një përqafim...
Ashtu pa folur...
fliste dora mbi shpinë!

Të nesërmen, mendova,
të vesh krahë,
të shkoj më shpejt,
por te shkalla e fundit
desh rashë...
U dërmova krejt!

“Po ç’tu deshën krahët!?
Mirë ishe dje,
thjesht,
ashtu siç je!”

Të nesërmen s’i vura,
kështu çdo ditë lëvizte,
po nuk ishim vetëm,
dikë lamë të priste ...
Gëzimin, lumturinë,
si mikeshë të vjetër,
Dashurinë.
Sa shpejt i ngjisim,
i zbresim shkallët,
malli rritet, gazërisht,
mezi presim krahët,
të biem tërësisht:
Në përqafim!




Skaner i vetvetes


Dua të të shoh më afër,
nuk të dalloj mirë,
të shoh tërësinë tënde...
Mendova ta fal mendjen,
kur s’dije, ku kishe tënden...
Pata gjithë qiellin,
preferova vetëm një yll!
Pata detin,
mora vetëm një pikë ujë!
Pata botën,
të tërhoqa vetëm ty!
Rrugët e jetës,
flisnin vetëm për ne të dy!
Diku do të kryqëzohen prapë,

Dhe ne do jemi ,po ty.

Me tërhoqe “zvarrë” shpirtërisht,
filloje të më kishe frikë...
Vallëzoj, sikur askush s’më sheh...
Këndoj, sikur askush s’më dëgjon...
është më mirë të hesht.

Kjo le të mbetet një sekret...
Them se kurrë s’ke dashuruar,
Ndriço mendjen, o i uruar,
Buzëqeshja në fytyrën time,
Nuk do thotë se perfekte jam...

Po shpirti im po çalon,
dua dikush të dijë:

Se ku jam,
me kë jam,
si jam!
Të realizoj ëndrrat,
të më mbrojë nga frikimet e mia,
të më korrigjojë të metat,
të më trajtojë me respekt...
Atëherë për mua, natyrisht,
je tepër i dobishëm...
E pse mos ta them çiltër,
pa trembur syrin:
“Je perfekt!”