BALADA E GRAVE QË U BËNË ZOGJ / Poezi nga Vullnet Mato

Poezi nga Vullnet Mato



BALADA E GRAVE QË U BËNË ZOGJ


Kjo baladë drithëruese, me njëqind vajtime bilbilash,
për ju, njëqind nëna, nuse dhe virgjëresha suljote,
vjen nga humnera e Zalogut me tinguj të tretur klithmash,
ku jehona e sqepave të zogjve ushton ndër mote...

Për ju, që bashkë me zogjtë e gjirit, në pelena engjëllore...
fluturuat nga shkrepi i shkëmbit, në fund të honit vdekëtar,
për të ruajtur nderin e shenjtë të fustanebardhave arbërore,
duke mos rënë në duart e halldupëve të vezirit gjakatar...

Historia juaj legjendare, ka mbetur në kujtesën njerëzore,
e ndriçuar me shkronja të arta, në më të lartin përnderim,
për shpirtrat e shquar të sakrificës më të madhe femërore,
me atë shembull rrëqethës të vetëflijimit, për mos turpërim...

Ju, hodhët vallen e vdekjes, buzë greminës, kapur përdore,
derisa fundi i humnerës u ndali në fyt klithmat rrëqethëse.
Dhe kur çatajtë e ujqërve shqyen cicërimat e buzëve qumështore,
fluturuat si tufë e madhe zogjsh, në pavdekësinë e përjetshme.

Prapa u mbeti jehona drithëruese, për gjithë bilbilat vajtimtar,
ta përhapin sot në semafore udhëkryqesh, ku tregtohet trupi,
nga mijëra fatkeqe, të çliruara prej kodeve të kanunit shqiptar,
që shesin nderin, për pak kartëmonedha me njolla turpi…

Por njëherësh, për më pak dinjitet e më pak pastërti fytyre,
më pak besnikëri femre, të njohur dikur në opinion bote,
më pak krenari nëne, të lënë trashëgim për pjellën e tyre,
dhe aspak emër të mirë, ashtu si ju, o gra faqebardha suljote...