Poezi nga Vullnet Mato

Poezi nga Vullnet Mato




PROFESORI I LAMTUMIRËS


Të pashë kur pensionin numërove disa herë,
o i nderuar profesor i moshës së lamtumirës,
dhe rrudhat e thella s’tu sheshuan asnjëherë,
nga fizionomia dimërore që i dhe fytyrës.

Të pashë kur supën barishtore përzjeve me kothere
dhe vajin e zëvendësove me ca thërrime rigon.
Mishit prej kohësh i harrove shijen dhe erën,
kafen e pive atje ku lëngu nga llumishtet kullon.

Të pashë kur urinove duke u dridhur i tëri,
se ilaçi i prostatës të hante paratë e bukës.
T’u këput dora si ashkël dhe tu drodh zëri
kur urbanit i pagove tridhjetë qindarkat e rrugës.

Dikur e ndjeje veten një yll që shpërndaje rreze
dhe auditori të rrethonte si fluturat rrotull dritës.
Tani të duket sikur je bërë një vrimë e zezë,
nga e cila largohen ata që i tremben ndihmës...

Por ama shteti ka për ty një detyrim madhor,
se ta pagoi badiava punën për tërë një jetë.
Dhe tani qindarkat për ty i nxjerr me shumë zor,
nga ato qindra miliarda që qarkullon në xhep.

Po të shtosh edhe miliardat e pasurisë kombëtare,
ku ti ke pjesën tënde të pronës së investuar,
del se me shumimin e të ardhurave shumëvjeçare,
edhe nga fitimet e përtej jetës, ti kotheren ke fituar...