Poezi nga Herman Cuka Zeka

Poezi nga Herman Cuka Zeka





VETMIA E NJË BURRI


*

Kam kërkuar dashurinë
gjithë jetën.
E përsëri,
jam përsëri
vetëm.
Si kjo flakë
qiriri,
që po shuhet ngadalë
në vetmi ...!


*

Kam kërkuar
dashurinë gjithë jetën.
E përseri nuk e kam gjetur.
E përseri jam vetëm.
Si kjo gjethe që dridhet mbetur,
dimrit të egër në degë të pemës.
E unë prej të ftohtit të shkretëtirës,
së shpirtit.
T'’ braktisur nga njerëzit ...!


*
Ç' është për ty, dashuria
o' njeri,
Shpirt trazuar ?!
Dy njerëz që ndajnë
shtratin,
në atë thënie; "së bashku
për gjithë jetën, o’ të jetojmë,
përgjithmonë
së bashku" ?!


*

Për mua
dashuria,
është
çasti, ku botën me halle
kemi harruar,
për t' mos u ndjerë kaq t' vetmuar ...


*

Por,me të gjitha ato gra
zemërmira
që jam dashur,
Dashurinë
më kanë mësuar .

*

Ndërsa unë
kërkuar, gjithnjë i etur,
jam martuar me një grua.
Dhe përsëri ndihem kaq i vetmuar !

*
Kjo flakë qiriri,
dhe unë, që ngadalë po shuhem,
më është e vetmja shoqëri
në këtë vetmi,
shkretëtirë shpirti ..!



SHAMIA E BARDHE


Provuar, të mbledh në një shami të bardhë.
Diellin
Zjarrin
Lumin
Erën
Detin
Malin...
por më kot,
s' ja dola dot !
Herë u shpalos
herë u dogj
herë u tkurr
herë u mbyt,
herë rrjedha e ujit
e mori në vorbullën e vet...

*

Provova
të mbyllja ,
dhe gojët idhnake të njerzve.
Shtërzimesh, pjellë veset e tyre !


*

Dhe sytë e kureshtjes, delirante e paepur
për të krijuar,
histori
pa histori.
Por, pabesia kaq lajkatare i dha dorën
e mashtrimit,
të shkruajë; "te zezën mbi të bardhën "

*

Provova, provova,
eh' sa provova ...!
të mbuloja
dhe heshtjen.
Ndërsa ajo buiste kaq shumë fjalë,
që dilnin si ortekë, në hapësirat mbetur
prej nyjeve lidhur,
luftuar
të vrisnin demonë
ajo vetsakrifukuar.

*

Provova...!
gjithë Botën, ta mbyllja,
e më pas t' a ndryshoja,
por më kot.
Gjithçka ka ecjen, në rrjedhën e saj
bota rrotullohet në ciklin e saj,
herë prishet,
herë ndreqet.

*
Besimi vdiq i shitur (in vĭtĭum)*
nga shtatë mëkatet, botën mbarsur.
Vetëm shpirti im i bardhë
le t' më mbetet
i paprekshëm brenda meje
në këtë përpjekje
titanike,
si një i thjeshti
Njeri...
Gjithsesi, sa të kem kohë të frymoj,
ende do provoj
botën ( dhe timen) të ndryshoj !
...mua le t' mbuloje një ditë,hiri i saj...!

*
..dhe titanët e kishin prejardhjen ...
... në ngjizje zotash, me njeriun... !





REFREN IKJESH


*

Koha ka ngelur, mbërthyer Qiellit
historia përsëritet Detit,
të njëjtët skenare dhimbjesh zogjsh të ikur ...
Nga luftra ikni,
në humnerën e vdekjes të detit, bini !

*

Kjo apoteozë të ndjek ikur
pre e flakës
së luftës,
në tendën tokë, plumbash djegur.
Dhe deti s' është i dashur
me ty i ngrati fatkeq , të rreh dallgës
së egër, si birin e njerkës
përndjekur.

*

Deti, për ty, mallkim i dyllosur,
tradhëti prej zotave të hershme,
e të sotme,
ende të pret që përsëlargu si pre antike,
dhuruar zemërimit
të Poseidonit.

*

Tashmë, bota sheh tragjedinë tënde,
pa emocion ekranit (in tre D) si një e keqe
e mbipopullimit.
Kaq qetësisht e shpërfill ujrave të Sirakuzës,
e ardhur
përtej kontinentit të Zi,
si jashtëqitje e diamantit mbërthyer,
zbukuruar
kurorën e mbreteshës,
Elizabet të Ingliterrës.
Ajo, këtij mëngjezi, kaq e shqetësuar,
vetem për ngjyrat e kapeles.

*

Piratët e detit të sotem, s'kanë anije me bandjera
të zeza.
Te djeshmit ishin të egër legjendarë
në llojin e plaçkitjes së tyre.
Të sotmet jane bërë;
"më të ëmbël, më delikatë " se plumba lufte,
të llogaritin, dhe humbur
thjesht si një numur.

*

Oshëtimat e dallgëve
në stuhi të zeza,
përherë me ngjajnë me ulërima
të shpirtrave të humbura,
në kërkim të shpresave, të mbytyra ...

*

Nga luftra lemerisur ikni,
pre në humnerat e vdekjes vini.
Si një refren i tretur, në një këngë të heshtur,
refren ikjesh ...!