Cikël poetik nga Donika Paci

Cikël poetik nga Donika Paci





SHPIRTIN VRAMË TË DY


Nuk jemi më atje,
atje ku rrahjet e zemrës
ishin në shpejtim.
Nuk jemi më atje ,
ku ëndrra na ndizte shpirtin.
Nuk jemi më atje,
ku për një moment “vdisnim”
në dehje,
atje ku qielli puthte tokë.
Nuk jemi më atje,
se melodinë e shpirtit,
e vramë të dy.
Nuk jemi më atje,
se lotin ushqyem me trishtim.




SHPIRTIN LODHA


Ne botën e ëndërrimeve
shpirtin e përplasa,
desha të shpëtoj ,
nga ato gracka
jetë tekanjoze,
por e kotë ,
shpirtin lodha
në këtë botë.
Si shpëtova dot
lëndimit e as vuajtjes,
si një thikë mbi mua,
dhimbja zhytet.




MJAFTË MË THA LOTI IM


Do t’i kap mendimet
dorë për dore,
do ec me to,
derisa t’ më ndalojnë
tek ndonjë stacion.
Do më hedhin a do ti hedh
nuk e di,
se jam kthyer në trung,
që nuk ka bereqet,
vetëm zë vend
e asgjë nuk nxjerr.
Asgjë veç mbjell trishtim,
mjaftë o e “mallkuar”
më tha loti im.




E DUA NË HESHTJE


KËtij shpirti që po vuan,
dhimbjen unë ja di,
kam frikë ta them
se s’ më kupton njeri.
Do ta dua në heshtje,
“dhimbjen” që më vret,
s’ dua t’ja them botës
ajo më godet.



JAM NJERI


S’mund të them
jam gur,
se ndryshe s’ do derdhja lot.
S’ mund të them
jam hënë,
se do ndriçoja këtë botë.
S’ mund të them
jam akull
se do shkrihesha nga dielli,
e nuk do egzistoja më.
S’ mund të them
jam baltë
se ndryshe do shkelnin ne mua.
S’ mund të them jam Zot,
se nuk i lexoj dot zemrat tuaja.




SHPIRTI IM


Dimër ky shpirt
dimër e acar.
Nuk ka më diell
të ndriçojë si më parë.
Nuk ka pranverë
që çel në shpirtin tim,
veç dimër i ftohtë
dëborë pa pushim.




DI DHE UNË TË DUA


Mos qesh me mua
o njeri,
se jam i varfër
e pa shtëpi.
Di të dua
të fal dashuri,
di dhe unë të qesh,
të fal lumturi.
Ti s’ di të vuash
as të qash.
Ti s’ di të duash
as të falësh dashuri.
Ndjenjat i ke humb
nuk je më njeri.
Zemra jote gur
veç pasuri.