Cikël poetik nga Alma FeruniTI KOHA IME…Dritë korali, leshterik në sfond
Ti koha ime e humbur
Të mendova më kot në netët e pa gjumë
Coptuar shpirti
Drithëruar gjunjë…
Zhgënjimi im?
A mohim i vetvetes?
Të ndieja në çastet pasion
Kur jetë drithëron..
Më pas çfarë ngeli?
Ku shpirti treti
Buzagaz varrosur
Epitaf mbi varr
Buzëqeshja jote e bardhë..
Eh koha ime vrarë.
SI NË NJË TABLO PIKTORI…Si në një tablo piktori
Pikturuar me penelin ndjenjë
E madherishme kjo dallgë
Përplasur oqeaneve gremisur shirtit tënd
Ku kënga u ngjit në kupdrit qiellore
Heshte zë, heshtja nuk fliste më…
Nën mjegull ky shpirt i grishtë
I gris imazhet dhe jeta çast rinis
Kohë e tishtë..
HËNA...Hëna nën buzgazin e vajzërisë u shenjtërua
Kthyer grua
Zheshur çastet, misterin praruar…
TI…Meditoj tani?
Vargu im, veç ti...
Çfare ishte ënderr? Kur qiejt u shëmbën?
KISHA THËNË…Kisha thënë nuk thurr vargje, nëm hark urën me tre harqe
Nuk e di kjo jetë vë pengje,
Toka afshesh lepe peqe…