Poezi nga Leonora Lokaj

Poezi nga Leonora Lokaj




Kur shkruaj për ty


Dielli largon dorën nga harku
Më përkëdhel me ngrohtësi
Yjet duartrokasin
Hëna më shikon me zili
Malet vallëzojnë
Me ritmin e melodisë së zemrës
Kur shkruaj për ty
Edhe lumenjtë e ndarë
Bashkohen.




Të dua


Edhe kur të jesh stuhi janari
E lumi i shpirtit të trazohet
Çdo pemë ndjenjash përmbysë
Nëse bëhesh rrebesh shiu
Do të vetosh mbi ëndrra
S’më tremb bubullima
Zemër mbërthyer me kopsa
Unë sërish do të dua.




Trazimi

Retë ikin qetë
Edhe mbi malet
Mjekër bardha
Terri duke çaluar
Bie muzgut
Dita shuhet ngadalë
Qielli gëzofin ndërron
Nata vjen hijerëndë
Plot hyjni
Me ritëm kalërues
Përvidhet brenda zemrës.
Trazimi nga dashuria e tij.





Kam etje

Jam e etshme
Të flas me ty
Ti heshtë
Rrufe të egra qajnë qiellin
Mbi kokën time

Flas me ty
Ti kotesh
Pika shiu plot vrull
Vërshojnë nga sytë e mi

Flas me ty
Ti asnjë fjalë
Stuhi të dalldisura
Rrahin shpirtin tim

Më vjen të çmendem
Të braktisë çdo ëndërr
Që krijova për ty
Të vdes bashkë me to heshtur
Ashtu siç ike edhe ti.




Dashuria

Atë se shuajnë
As më të çmendurat
Beteja të jetës
Stuhi as mote
Është vullkan shpirti
Nuk njeh kufi
Është kryefjalë e jetës
Mbyll vetëdijen
Në një shishe vere.