Poezi nga Adivie Hoxha

Poezi nga Adivie Hoxha





*MEDITIM*


Një letër zhubravitet nëpër xhep
dhe një laps majthyer djersitë në dorë,
por mendimet kanë marrë arratinë,
ndoshta kërkojnë një metaforë…

Një plak opingat tërheq zvarrë
nga plaka “gërmuqe” kafen pret.
Rinì e mplakur sillet vërdallë
si fëmi pa emër kërkon nënën e vet!

Bukuroshja yjet numëron çdo natë,
nën jorgan struket duke mërdhirë
“princi i kaltër” që pret orë e çast,
tjetrën, pa gjuhë të tij,
në krah ka mbështjell…

Dhe bredhin e bredhin mendimet e mia
nëpër mjegull humbur, pa adresë…
I gjori njeri s’i sheh hallet e tija
e tjetrit, ngushëllim përpiqet t’i qesë….





MË DO APO S’ MË DO…


Nga dritarja shoh udhën që humb,
fletët e luledeles këpus një e nga një,
nga ti pres pareshtur një kumt,
në pritje plot zjarr dhe pa zë…

Natyrisht, pres një përgjigje
një PO…
më thuaj:
-Më do apo s’më do?!….
Atje poshtë këndojnë valët e lumit
dhe era nëpër fushë vallëzon..

Tek ti, fluturojnë ëndrrat e gjumit,
nëpër pemë grinden fletët e njoma…
Duket, flasin për dashurinë tonë.
Tani s’ka më Hamlet dhe Elsinor….





NJIHE VETEN…


Kur shpirti ish pushtuar
nga vetmia e trishtimi,
tek “TEMPULLI-FALTORE”,
u gjet ngushëllimi…

Të pështysh në faltore
a e di çdo të thotë?
-Është mallkimi më i madh
në këtë botë…

Por ajo fal,
prandaj quhet FALTORE,
të mirin dhe të ligun
kur i bien prore…

Të njohësh vetveten
GUXIM duhet të kesh,
ndryshe, i destinuar
të përseritësh, do të jesh…





MOTIV PRANVEROR…


Dielli syqeshur përshendeti
e me krahët e praruar kodrat i pushtoi…
Dallëndyshja folezës i buzëqeshi..
Era pyllin ëmbël e ledhatoi…

Dega e shkozës dridhet lehtë
dhe në ënderra mendja i flururon,
shikon lisin hijerëndë
i duket sikur e përqafon…

Po lisi kokën mban përpjetë
dhe shikimin e çon larg,
harron se e çuditshme është kjo jetë,
se vlen më shumë ajo që ke pranë…





*PRANVERËS*



Era përkund mendimet e mia,
kthjelltësia shpirtin më zgjon,
pranvera e ëmbël si dashuria,
plot hir dimrin e zbon.

Me mall e përkedhel luledelen,
që e para ma bekoi dashurinë,
që me gaz përshendet pranverën
dhe pakursyer fal bukurinë…

Dhe valëza lumit ngazëllehet,
dielli loz gjithnjë më lozonjar,
nën hijen e kumbullës unë dhe ti,
i këndojmë dashurisë,
të ëmblat këngë,
pa fjalë…





*KËRKOJE FALJEN*


Përse me sjelljen tënde të panjerzishme,
m’i provokon nervat çdo ditë,
e kur reagoj me shpirt-drejtësie,
më sulmon,
si fajtor i pandreqshëm, duke bërtit?!…

A harron se bota rrotullohet
e vrima e miut për ty, portë do ish?!
Mund të ndodhë që tek unë një ditë të ndalet,
por unë veç Zotin di të bëj veqil.

Kur dorën s’ke burrni të ma zgjasësh,
përse dhe me sy shtrembër shikon?!
FALJEN, qe mike gjithmonë kam patur,
kërkoje, se s’është ulje, por finikërim!