Poezi nga Pranvera Drita Gjoni

Poezi nga Pranvera Drita Gjoni


ELEGJI, PËR VETE... PËR TY... PËR ATO... PËR TË GJITHA


( Dedikim gruas, femrës, në Ditën Ndërkombëtare kundër dhunës mbi të)


" Kërkoj mirëkuptimin e gjinisë mashkullore. Nuk globalizon kjo poezi!!"




Pranvera Drita Gjoni


Erdha mes dhimbjeve,
të thonjëve shpirtit shtrënguar,
në kufirin,
jetë a vdekje,
të mëmës - grua,
në këtë botë të trazuar.
*
Me gjirin tënd të dashurisë,
ushqeve gjakun tim,
rrite selvinë,
nën thundrën,
e paskrupullt,
të pushtetit maskilist,
duke më mësuar universin,
e pa cunguar,
të pa skllavë,
të pa gjynjëzuar.
*
Në ditët e zbehta,
baluket mi largove syve,
që të shikoja qartë,
lukunitë poshtëruese,
dhunuese,
makabre,
errësirë - dhuruese,
të mashkullit epror.
*
Në erërat e marrosura,
më lexove ungjillin...
Zemra e madhe hyjnore,
e nënës - grua,
e femrës - bijë,
e motrës - zjarr,
janë fillimet e planetit,
ku fryma e perëndive u përhap.
*
Nuk munda ta kapërdijë,
lakun në fyt,
as plagët trupit,
që pikojnë akoma vrerë,
as frikën e monstruozit kërbaç,
që ankthin në çdo pore,
të jetës kish mbjell.
*
Ishte e pamundur,
të jetoja e përgjumur,
me iluzionet e një dite të re,
kur ajërin e sundonte xhelati,
dhe...
isha një e vdekur,
mes të gjallësh,
pa shpresë,
pa frymë...
*
E ngrita dorën e drejtësisë, mbi të!
Në emër të jetës,
këputa nofullat e ferrit,
shkatërrova çdo zinxhirë mentaliteti,
çdo goditje çekani,
çdo vegim të trullosur...
E ktheva në thirrje,
në alarm të përbotshëm.
*
Mjaft! Mjaaft! Mjaaaft!