Poezi nga DRITA NIKOLIQI BINAJ

Poezi nga DRITA NIKOLIQI BINAJ






DRITA NIKOLIQI BINAJ





KU... KAH?

Kundër mendimeve të mia
si të nisem
rrugës se ndriçimit
të ecë rrudhave të kohës.
Si t’i bishtëroj
kohës
për dashuritë e ëndërruara
rrugës së diellit
si të kalëroj.

Si t’u kundërvihem
drithërimave të zemrës
me fuqi furtune.
Si të nisem
e nuk di kah
dora-dorës me kohën dinake
me erërat e tërbuara
mbështjellur.
Në cilin fillim
kah cili fund
nisja ime
Ku... Kah.




A DO TA GJEJ

Sonte
heshtja
dhëmbje e fjetur mik.
Si t’i quaj
dëshirat e mia
të parealizuara.
Si të pagëzoj
në ditëlindjen
e zogut tim të plagosur
Mik.
Nga netët e errëta
agimet s’më çelën.
Sonte
e theva gotën e shpresave
të këputura.
Cilën ditë e kërkon
në diellin tim të plaguar
të jetës sime të vogël
e dëshirave të mia
të mëdha.




ËSHTË NATË

Ç’fat i keq
kjo është vetmia ime
Ai që jep
gjithnjë është në rrezik
të humbë.

Dua të zhduken
lotët në syrin tim
dhe mëshira
në zemrën time.

Ç'vetmi më ka kapluar.
Është natë
prej meje si prej gurrës
shpërthen dëshira
kisha dashur të flas.

Është natë
tash zgjohen këngët
e të dashuruarve.
Por edhe shpirti im
është këngë e dashurisë
se të dashuruarit.





PËR TY

Dëshiroj të shkruaj
këngën më të bukur
dhuratë
për ditëlindjen tënde
miku im i mirë.

Por
më ngrihet mendja
Ku t’i gjej
ato shprehje
kur ti je më shumë
se kënga
e fjala e bukur.

Je zëri i qetë
i dëshirave
djepi i pa fund
i dhimbjeve.

Raja e fshehur
në gjirin tim.
Njeriu më besnik i jetës.

Të dua
fort të dua
më fort se ditën
e rinisë sime.

Ti ishe gonxhja e parë
që zbukurove
kopshtin e thatë
të zemrës së vetmuar.

Të dua
Si drita e syve tu
nëtët e errëta
m’i shndëriste
e dejtë si zjarri
m’i digjte.

Tani nuk je i imi
je fati i tjetërkujt.
Por unë të dua

Të dua
më fort se kurrë.
Ndoshta
edhe për atë
se je i huaj.

Në bulzën e lotit tim
përcolla ofshamën
e zemrës sime
ngarkuar me dhimbje.

Isha si qiell i thatë
pa gëzimin e hënës
në fytyrë
e pa yllin
e rinisë sime.

Si fole e vjedhur
pa dhimbje në zemër
e pa gëzime në sy.

Të putha atë natë
të derdhur
në saksinë e dëshirave
në lulëzim.

Qeshe
atë natë të ndezur
nga flaka e zjarrit
të syve të pangopur.

Jo nuk dua
që kjo këngë
të fashitet
si vullkan i lodhur.
Nuk dua
mallin që më djegë
për ty
ta lajë me lotë.

Ty
që më dhurove lumturinë
po t’i fali sytë
që të ngihesh
prapë me lotë
dhe lulet
që nuk vyshken
nga brëngat.
Të dua!





GËZHOJË ÇMENDIE

Gjithëçka pikturova
me emrin tënd.

Si të dalë
nga kjo gëzhojë
çmedie
e ndjekur
nga rrufetë e dëshprimit.

Rashë në prehër
të dhimbjes
në mes të errësirës
e qetësisë dhe frikës.

Me zemër të gënjyer
për atë
që kurrë s’e gjeta
e kurrë nuk do ta gjej.

Dua të vdes
për të lindur
në mëngjesin
e pranverave të ëndërruara.





E Ç'TË THEM

Kur të kthehesh
në këngët e mia
të dhuruara në vajë
si do të më njohësh
shpresa ime
e fundit.

Në ujërat e turbullta
zëri im pikëllim
me shpresat
e vuajtjeve tua
lule të vyshkura.

E ç'të them
pikëllimi im i fundit
gëzimi im i parë
në fishkëllimën e trenit
të harruar
në kohërat zhurmitëse
ç'të them?





KËNGË E PAPËRFUNDUAR

Je moment
i humbjeve të mia.

Ankth
që unë
dua ta fshij
nga kujtesa ime
nga unë...

E kurrë
nuk të përfundova
moj këngë
e bukur
mashtruese.





SONTE

Sonte
në heshtje
përjetoj thellë
dëshirat e mia
të parealizuara

Me lotë pikturoj
sytë e tu të gjelbërt
në mes të errësirës
se përflakur

Sepse
me çdo agim
humbi
nga një pjesë shprese

Sonte
po tretem e trishtuar
në shqetësimin
e lamtumirës

Në buzëqeshjen
e hidhur
as ndarja nuk e turbulloi
shikimin tënd të kristaltë.
Ike...






ËNDËRR E NËTËVE TUA

Sikur jeta
të ishte përrallë
do të isha
ëndërr
e nëtëve tua.

Sikur agimet
të çelnin
vetëm në pranverë.
Çdo lotë
i shterrur
në fytyrën time
do të kërkonte
shkëlqimin
e humbur
në sytë e tu blu.





NË MJEGULL JETOJ

Nuk të ka pasur
askush kështu
si unë
që nuk të kam.

Në kryqëzimin e epsheve
në mjegullim
me kaplon shpresa.
STUHIVE - QETËSINË
DHIMBJES - HARENË

Në lëvizje - njëmijë dridhje.
Fluturoj dhe bije
E dij
se nuk të kam.

Të kërkoj
Të ndjej pa të prekur.
Në lojën e së vërtetës...
MASHTRIM.

Jetoj
për të qeshur.
Bie se bashku me shiun
kur shtëpia më qanë.

Peshë
e se vërtetës...
Në mjegullë jetoj
që të kem
E e dije
se askush
nuk të ka pasur
kështu si unë
që nuk të kam.

DO TË NA KËNDOJNË
(Diçka ishte e turbullt)

Desha ta vras vetëveten
atë natë.
Gjithëçka
më ishte e çuditshme.

Më gufonte
edhe dhimbja edhe gëzimi
më bëhej
edhe errësirë edhe dritë.

Desha ta vras vehten
me thika mallkimi.
Atë natë

Tmerrshëm ishte
kur të godasin rrezet
e agimeve të vonshme.
E pëllumbat
t’i plagosin në fluturim.

Diçka më ishte e turbullt
ajo natë zhurëmitëse
e vallëzoja me ty
siluetë e dëshirave të mia.

I dhe fuqi
trupit tim anemik
dhe eca e eca
mijëra shkallëve të pikëllimit
deri te dëshirat e mia
të coptuara.

Më beson
fillimin e dhimbjeve tona
nuk e pranoj
fundin
nuk e di.

Një ditë
do të na këndojnë rapsodët
rapsodinë e dhimbjeve tona
me telat e këputura
të çiftelisë se fatit.

E do të na këndojnë
atë rapsodi
që kaherë e pritnim.





NUK MË KUJTOHET

Nuk më kujtohet
se ndonjiherë
ke qënë
banorë
i vargjeve të mia.

Por
jam e sigurtë
se emri yt
qëndron fshehur
në zemrën time.

Dhe më beso
nuk më është e qartë
ç'kërkon një kalimtar
strehim
në shpirtin
e një ëndërrueseje.





LOTËT QË DJEGIN

Je thellë në zemren time
si lumi
pa shtratin e vet.

Je në këngët e mia
në buzëqeshjet
në lotët
që djegin
e përvelojnë

Në çdo ditë
që kob ndjellë
në çdo dhimbje
që plagë shkakton

Je
fshehur thellë
në mua
si hije
që më përcjellë
si fantazmë
në dëshirat e mia
të heshtura





MË KOT

Kur u nisa
për ta gjuajtur fatin
armë
kisha shpresën

Më kot
në dridhërim
të kërkova
të të godas

Në gënjeshtrën
e syve tu
me plumbat
e mallit tim
të djegur.
Më kot!





SI T'IA BËJ

Në sy
rrrufetë.
Në fytyre
kaltërsi qielli.

Nga libri i vjetër
nxjerri
qafore fjalësh.
Në makinën shtypëse
histori e shkrumbuar.

Në damartë e mi
as gjak
as ujë.

Ç'kërkon
kjo puhi pranvere
në vronësinë
e fytyrës sime.

Ç'po bartë
kujtimet e djegura
motesh.

Ç'më kalamendin
këto fjalë
të pashkruara.

Nuk e di
a do të më kthehet
djelli im
këtij mëngjesi.
A do të cicërojnë
Zogjtë.

Ç'mu dashtë
të të kërkoj
mes errësirës
e dritës
kur buzët
më janë ngrirë.

As ajo që nisem
As ajo që mbes.
E duartë
kah ti drejtojë
Ku ta hudh
këtë brengë
për ty
që kujtimet
mi ngjallë?

As ajo që e hudhë
as ajo që e mbajë.





KËNGËN E DUA

Natë e bukur
këndo
në këtë aheng
të qetë
e mashtrues
nostalgji ndjejë.
.
Dhimbjen
në sy e shoh.

Në këtë afekt
botën tënde
të qetë
dua ta shuaj
pa lotë.

Këngën...
edhe në dhimbje
edhe në gërç.
Këngën e dua.

Në këto ditë
të vështira
të njëjtë jemi.

Jemi fantazmë
e natës se kaluar.
Nënvetëdije
e dëshiruar
por
e heshtur.

Natë e bukur
për këngë vajtimi.
Vajtojmë se bashku.

Dhimbjet tona
nuk mallëngjejnë askend
në këtë mëngjes
të ndotur.

Ne vërtetë
të njëjtë jemi.
Të vetmuar
Të heshtur
e të përvuajtur.





KOHËN E KEMI ARMIK

E ngrirë
prej ndjenjave të tendosura
të lumturisë.
Në vetmi
për ty këndoj
kush e di
për të satën herë.

Sepse
kam nevojë për ngrohtësinë
e buzëqeshjeve tua.
Pëllumb
me zemër të përvëluar.

Këtë mbrëmje
me shpirt
të plagosur.
Pregadis
një hap të lehtë
të nisem kah ti.

Dhe tek vëreje
se kohën e kam armik.
Sepse
ditët para meje
ngelen në errësirë
të varrosura.

Kurse
ato prapa meje
në agun e huaj
të robëruara.





NUK JEMI MË

Këngën e fundit
e harrova
në këtë mëngjes
të bardhë.

Nuk jemi më
as ti as unë.
Vetëm një zë
i huaj
përshpërit
syve tu blu.

E në ta
është shkëndija
e të gjitha
gëzimeve të mia
që aq shumë
më mashtroi.





EDHE MË TUTJE E VETMUAR

Kur të takova
e humbur
prej lumturisë
mendova
do të zgjasë
sa përjetësia

Edhe pse
e dija
se kjo kohë që kalon
nuk do të kthehet më.

A thua kush troket
në derën time
kaq vonë.

E hap derën
dëshiroj ta di
por...
ti nuk je.
Mbetëm edhe më tutje
të vetmuar.





EJA

Eja
kurdoqoftë
po të kërkoj
në turmën e njerëzve
në teatër
në rrugë
në...

Eja
Eja në mbrëmje
në mesnatë
në agim

Eja së bashku
me lindjen e diellit
ose përëndimin.

Eja në mes
lindjes e perëndimit.

Eja
së bashku me shiun
borën e erën.

Eja
në dritën e diellit
të hënës
në errësirë
mjegull apo stuhi.

Eja
vetëm eja!





DRITË RRUFEJE

Çuditërisht
në krahërorin e tij
gjeta ngrohtësinë
e dëshirave të mia

E jeta
më buzëqeshi
si sytë e agimeve

Hyre
heshtazi
si dritë rrufeje
e rrezet m’i solle
befasisht

Në jetën time
të vogël
me shpresat
e mia
të mëdha.





NË VUAJTJE JAM SHNDËRRUAR

Pranvera në mua
zgjoi zemrën nga gjumi.
E gjithë qënja ime
të thërret

Shikimin
e kam ngulur në lumin
duke u shkrirë në kaltërsi

Desha të ik sa më larg
nga këto rrugë
nëpër të cilat
vrapuam së bashku
kah lumturia

Doja dike tjetër
të dashuroj
në agun e parë të mëngjesit
dike tjetër...

Doja t’i këthej
gjithë ato që ndjenja
për ty
e të mos dënesë më
në vuajtje jam shndërruar