Poezi nga Drita Gera

Poezi nga Drita Gera


MOS MË KËRKO

Do të më kërkosh në kafenetë,
ku kalonim orë bisedash,
pafund.
Në shëtitoret e qytetit,
në breg të detit,
ku humbisnim përqafimesh.
S’do më gjesh më!
Do dëshirosh,
të më mbash në krah,
në shtratin tonë.
Ku zhvishnim trupat
E vishnim pasionet.

Të zgjohesh me sytë e mi,
të dashuruar.
S’do jem aty,
kam ikur pa kthim.

Mos më kërko më!
Nuk mund të jem më Ti.
Kam lindur për të qenë Unë!



LASHTËSI DASHURIE

Ata ishin dy,
u bënë një!
Një trup,
një puthje,
një përqafim!
Akrepa të një ore,
kurdisur nga një kohë
e lashtë, si vetë dashuria.
Ndezur pasionesh,
larg paragjykimeve.
Nga kjo botë e shpërfytyruar,
Të dehur nga klithma nate,
nën një ajër fanatik,
që s’lejon njeri të afrohet.
Ishin ishull Eosi,
përmbytur nga dallgë ndjenjash,
lindur për njëri-tjetrin.
Ishin histori!