Poezi nga Dhoskë Ilia

Poezi nga Dhoskë Ilia







Rrethimi


Brenda meje jam rrethuar
pa folur,pa shkruar
Dikush për mua është ankuar
Person i padëshiruar
Dhe nis rrethimi i dytë,i tretë
Akoma nuk është dorëzuar.
Vrapojnë njerëzit,
Disa qeshin,
qeshin sikur lehin.
Disa të tjerë më ndjekin
Po rrethin tim se prekin
Unë jam banor në qytetin e ferrit.






A është e vërtetë


Shpesh herë flitet për skllevër,
Që botën zbukuruan
Vallë bota nuk ishte e bukur?
Po njerëzit ishin skllevër,
apo skllevër njerëz.
Flitet për njerëz të bindur
dhe për armiq në djep të lindur
Kur i urti mallkonte të “marrin“
që e vrasin,e varin
A kishim nevojë për njerëz të bindur?
Flitet pastaj për njerëz të zgjuar,
që kanë shkuar
dhe kanë harruar ç´far kanë shkruar
Njerëz të zgjuar?!
Flitet pastaj për njerëzit e artit
Sulmuan Frojdin,pikason
Kafkën,Sartrin
Dhe thirrën në skenë moralin,
ushtria e tabuve
në fushën e druve
digjte lirinë.
A ka më nevojë të flasim?

Të heshtim!
Me shumë ,me shumë respekt
Për njerëzit.






Piktori dhe hiri i zjarrit.


Me bishtin e penelit
hirin e zjarrit trazonte
Vizatonte figura nga më të ndryshmet,
Diçka kërkonte të zbulonte
Përse u shua zjarri?Si t´a ndizte?
Siç duket u mjaftua vetëm me hirin
E dinte që njerëzit zjarre ndiznin
dhe ashtu me hirin e mbetur
mbulonte pikturat që kish djegur.
Pastaj kishte fjetur
në fakt kishte vdekur
bishti i penelit si qiri i ndezur,
ndriçonte fytyrën e tij,
nuk kishte asnjeri,
gratë piktura
qanin rreth kufomës mbledhur.






Revolta


Sa revolta kanë fjetur nën lëkurën time,
Une veç jam kujdesur të mos i mbaj zgjuar,
Mos u largoni ju lutem,
Kam nevojë për ndihmën tuaj
Mbi vuajtjen time ndërtoni pa zhurmë, pa zë,
Karrigen ku të ulem,
Nuk është karrige e zakonshme pune ku vargje shkruaj,
Karrige ndjenjash me këmbë, me duar,
Që është veç për te ëndërruar,
Ah! Pa ëndrrën çfar do të isha;
Kështu i gjymtuar
Për dashurinë gjithmonë i paftuar
Jo! Do të qëndroj zgjuar
Boll kam heshtur, boll jam maskuar
Jam i revoltuar?
Jam i dashuruar.







Tradhëti


Asnjëherë nuk të përkas,
Dhe ti nuk më përket,
Veç ty o Zot të dashuroje pa frikë,
Me gjuhën tënde flas
Përse më bëre poet?
Të vuaj,
Me ndjenjat të luaj
Pastaj ti kthej në relike.
Të paktën të isha det.
Ti mblidhja të gjitha dashuritë
Ti fshihja të gjitha tradhëtitë
Tradhëti!
Ti varkë e re e dashurisë,
Shpëtomë!
Do vi me ty të udhëtojmë
Drejt rrugës së lirisë.
Shpesh herë zbulojmë
Se kemi nevojë,
Te gjejmë vetveten,
Nga tradhëtia shpesh herë mbeten,
ata që na mungojmë.
Ndaj ska pse ankohet
Me forcë të burgos shpirtin
Kur tradhëtia prej gjumit zgjohet
Ndjenja te tjera lindin
Vrapojnë në fushën e lirisë
Dhe presin
Se dashuri te tjera lindin
Nga tradhëti që vdesin.