Poezi nga Franceska Shehi

Poezi nga Franceska Shehi



Drita e shpresës

Me frikë hap sytë ngadalë,
errësira prek, çjerr.
Përpiqem,vuaj,lus të iki!
Bërtas e ulëras në terr.

Bëj të arratisem.
Ia plas vrapit mesa të mund.
Sa herë rrëzohem,aq herë ringrihem.
Bëj të gjej një tjetër rrugë.

Forcat po më lënë tani.
Fryma po më ndalet.
Shpirti endet në kllapi.
Një derë papritur hapet…

Një rreze drite.
Grimce shprese.
Oksigjen lumturie,
tërheq me vete.

I qetë hap sytë ngadalë,
një fllad i lehtë përkëdhel.
Më buzëqesh,më merr në krahë.
Drejt dritës rrëmben.





Lëmsh në flakë


Lëmsh i madh.
Bëj ta zbërthej,
por s'më lë zjarr.
Me forcë tutje më hedh.

Në flakë afrohet,
lëmsh i ndezur.
Tek unë papritur zgjohet,
një instikt i fshehur.

E prek.Më djeg.
Nuk mendoj.
Vazhdoj ta ndjek.
Vazhdon t'më përcëllojë.

Si mund ta zbërthej
atë që vetë une jam?
Në dashuri shpërthej.
Ai lëmsh gjallë më mban!

Është lëmshi ynë.
Trazira e dashurisë.
Të jetoj më jep frymë.
Në flakë vazhdon të ndrisë.