Poezi nga Nexhi Baushi

Poezi nga Nexhi Baushi




***


Dua me shputat e mia zbathur,
Të lë gjurmë, në cipë të tokës.
Me shpirtin tim të dëlirtë si ëndrra,
Të prek dashurinë,
Përtej horizontesh,
Përtej dhembjes,
Përtej ëndrrës,
Te vetja,
Brënda frymës.





Mos ndoshta.....!


Ajo mbrëmje na la,
Pak kush na pa të zënë përkrahu,
Kur perëndonte dielli i artë!
Nga dritarja e menduar vështroj
Nuancat blu të qiellit plot yje.
Ndërmend po e sillja atë moment
Me ndjenjën time të ndrydhur,
Dhe frikën që veç ai e dinte
Kur beftë një mendim më drodhi:
- Vallë, ku do të jetë tani?
Çfarë po mendon..?
Mos ndoshta.........?
Ah, nuk di ç'të them,
Shpesh më ndodh kështu,
Në heshtjet e zbrazëta,
Të natës së lodhur,
Vetmia ime e ndriçuar
Me dritë hëne mendon për të
Edhe pse sonte terri
Ma ka fshehur.





MALLIN E LIDHUR KOMB
VEÇ GOTA DO TA TRESË

(Kushtuar nënës)

Nënë më beso!
Në ëndrra gjithmonë më je perëndeshë
Mallin në grusht për ty po e mbledh
Ende më përvëlon i yti afsh
Në ëndrrat e bardha vitet m’i ledhaton.

O nënë! Më beso!
Unë akoma shumë etje kam
Hijen tënde lëndinave e mbledh
Si një dorëzonjë ngarkuar me vesë
Si trëndafilin që e doje në maj të çelur
Si një orkide të mermë në heshtje
Dhe malli im për ty
Ende ka aromë të freskët nëne

Nënë, moj! Më beso!
Nga lart si ëngjëll qiellor më vështron, e
Si varkë ngrihesh mbi dallgë
Mallin për ta shkundur
Si skifter i rrufeshëm folenë për ta mbrojtur.

E ëmbël më bëhet nata kur në ëndërr më vjen.
Si Perendeshë Hëne e ulur mbi fron
Ne përqark një tufë yje të zjarrtë.
E pavdekshmja nënë
Ti ende vdekjen s’po e pranon.

Kujtimet për ty, o nënë
Më beso!
Do t’i mbledh në grusht me fjongo të bardhe
Pranë gotës së përgjysmuar të jetës.

Errëtimet e jetës sate
Dhe mallin tim të lidhur komb
Veç loti do t’i tresë!





ZËRA TË POEZISË


***


Pas shiut të vrullshëm
dhe gjethja e fundit
nga dega ra.
Nën diellin vjeshtak
edhe këtë vit
zogjtë larg shtegëtuan


***

Kërmilli pin lotin e vesës,
i dehur më vështron
uji fërkon sytë me vale,
verbuar nga rrezja e mëngjesit


***

Mbi burimin sykaltër
shelgu harliset,
hëna veten gënjeu,
kur në pasqyrën e detit u pa.
Kur retë ju afruan,
vuri vellon e saj të bardhë,
të nusërojë nën qiellin e zbetë,
në lot u mbyt e dëshpëruar.
Kur retë u larguan
u zhyt në det
për të qëndruar larg qiellit,
që dot s’e pushtoi,
zambakët petalet ulën,
me valën u puthen,
qiellin xhelozuan.




Me Ekuinoksin!


Kur pranvera nis me ekuinoksin
Pemët harlisen e lulet lulojnë
Fryma dhe shpirti përulen ngadalë
Puthen me tokën që sekretet t’ua ruajë
Shpresën e rrokin me sytë e imagjinatës.
Vështrimin e hedhin me pafajësinë e Deas.
Me frymën mbajnë gjallë ëndrrat e jetës.
Të mund të shijohen me sytë e një vashe.
Si kënga e mjellave në dashuri.